Het is 13 juli 2014. Half twee ’s nachts. Mijn vriend Stefan is nog niet thuis. Ik hoor sirenes, ergens verderop in de straat. Zaterdagnacht, in Amsterdam. Niets vreemds dus. Ik ben een beetje pissig dat Stefan er nog niet is. Hij zou na afloop van de WK-troostfinale tussen Brazilië en Nederland meteen naar huis komen. “Leef je nog?”, app ik geïrriteerd naar hem.
Er komt geen reactie. Op de bankieren-app zie ik dat hij al bijna een uur geleden heeft getankt. Mijn boosheid slaat om in lichte ongerustheid. Het benzinestation is hier hooguit tien minuten vandaan. Ik kleed me aan om buiten te gaan kijken of de auto er al staat.
Als ik de hoek omloop naar onze vaste parkeerplek, zie ik zwaailichten. Afzetlinten. Politie. Ambulances. Zelfs de brandweer is uitgerukt. Er staan mensen buiten, heel veel mensen. Als ik bij het afzetlint aankom, zie ik onze auto staan. De ramen zijn eruit, er ligt glas op de grond. In de zijkant van de auto lijken wel gaten te zitten. Naast de auto ligt iemand onder een wit laken. Een laken met bloedvlekken.
Paniek
Ik spreek een politieman aan. “Dat is mijn auto”, zeg ik. De agent weet mijn naam nog voordat ik die heb genoemd. Dat is gek. Er wordt even overlegd. Langzaam begint paniek mijn lijf over te nemen.
Ik vraag de agent wie er onder dat laken ligt. Maar ik krijg geen antwoord. Ik moet mee naar het politiebureau. Gedwee laat ik me een politiebusje invoeren. Ik blijf vragen wie naast onze auto ligt, maar het blijft stil.
De agenten zijn aardig. Lief zelfs. Als we bij het politiebureau aankomen, willen ze me naar binnenbrengen. Ik blijf liever buiten. Dan kan ik een sigaretje roken en kalmeren. Weer vraag ik wie daar ligt. De agente loopt weg om te bellen. Als ze terugkomt, zegt de politievrouw dat er nog geen naam bekend is. Wel mag ze vertellen wat voor kleding het slachtoffer aan heeft.
Ik zet me schrap. Ik hou me letterlijk vast aan een betonnen paal. De agente begint met het beschrijven van zijn schoenen. Die nieuwe schoenen die we net op vakantie in Spanje hadden gekocht. Terwijl ik hoor dat ik het uitschreeuw, raken mijn knieën de grond. Ik wil erin verdwijnen.
Binnen
Als ik weer enigszins bij kennis ben, gaan we toch naar binnen. Ik krijg een glaasje water. Ik mag iemand bellen die naar me toe kan komen. Even later komt er een meneer bij. Het is ondertussen drie uur ’s nachts. Hij vraagt of ik meekom.
Plotseling zitten we in een kleine ruimte. De man stelt zich voor als een rechercheur. Hij heeft wat vragen voor me. Ons gesprek wordt opgenomen. Het duurt veertig minuten. Ik antwoord geduldig. Nee, Stefan heeft geen vijanden. Nee, er zijn geen conflicten. Nee, hij heeft ook geen dubbelleven.
Dan moet ik wachten. Alleen. In die kamer. Er is water en koffie. Het is laat. Ik ben doodmoe maar ik mag niet weg. Waarom weet ik niet. Ik huil en ben boos. Ik kan geen kant op.
Huis
’s Ochtends om half acht mag ik eindelijk het politiebureau verlaten. “Fijn naar huis”, verzucht ik. Maar dat is niet de bedoeling. Er moet nog een huiszoeking worden gedaan. Mijn sleutels geef ik af. Ik vertrek naar een ander adres. Daar is mijn familie. En de familie van Stefan. De familierechercheur die ik toegewezen heb gekregen, gaat mee.
Om half twee ’s middags worden mijn sleutels teruggebracht. De politieman die ze komt brengen, wil dat ik weet dat ze “voor dit soort zaken heel erg hun best doen.” Geen idee waarover hij het heeft. Het dringt niet tot me door. Weer verzucht ik: “Fijn naar huis.” De agent kijkt me moeilijk aan en vindt het zichtbaar lastig om te zeggen dat ik beter nog even daar kan blijven. “Stefan ligt er namelijk nog”, zegt hij.
Voor de tweede keer die dag raken mijn knieën de grond en hoor ik mezelf schreeuwen.
Waar ben ik in terechtgekomen?
(Zie hier de eerste column van Janke)