Komende maandag is het vijf jaar geleden dat verpleegkundige Linda van der Giesen op 28-jarige leeftijd werd vermoord. Haar stalkende ex schoot Linda even na werktijd op het parkeerterrein van het TweeSteden Ziekenhuis in Waalwijk met drie pistoolschoten dood.
Ik heb Linda nooit ontmoet. Toch heb ik het gevoel dat ik deze prachtige en temperamentvolle vrouw postuum alsnog leer kennen via Susanne, haar bijna twee jaar jongere zus.
Susanne en ik hebben elkaar in 2017 ontmoet. Allebei moeten wij een weg zien te vinden in het verdriet om en gemis van onze overleden zussen. Twee vrouwen, Linda en mijn zus Nadia, die op veel te jonge leeftijd met voorbedachten rade door een man zijn omgebracht.
Gekrenkt
Waren de meedogenloze moordenaars gekrenkt omdat onze zussen voorafgaand aan hun dood bij herhaling uitspraken dat zij niet gediend waren van hun gedrag? Is dat de reden dat beiden dood moesten?
Wat mij vooral raakt in de zaak van Linda van der Giesen is het feit dat zij in de weken voor haar overlijden doodsbang is geweest.
Dat is een verschil met de zaak van mijn zus. Nadia wist niet dat haar moordenaar Pascal F. een Uzi-machinepistool in zijn bezit had. Ze kon evenmin bevroeden dat Pascal van plan was om haar te gaan vermoorden.
Gedreigd
Linda daarentegen was ervan op de hoogte dat haar jaloerse ex-vriend John F. kort tevoren een vuurwapen had aangeschaft. Meer dan eens had hij gedreigd haar iets aan te zullen doen. Linda had diverse keren aangifte gedaan van deze feiten. Maar de politie greep niet in, ondanks het feit dat men wist dat F. over een pistool beschikte.
Na Linda’s dood erkende plaatsvervangend korpschef Schouten van de politie Midden- en West Brabant dat “het bijzonder spijtig was dat de politie de situatie onvoldoende had ingeschat.”
Voor Linda’s nabestaanden is het verlies van hun moeder, dochter en zus onmetelijk groot. Dat haar dood misschien voorkomen had kunnen worden, maakt de pijn en het gemis nog moeilijker om te dragen. Het mondelinge excuus dat hoofdcommissaris Schouten bij de familie Van der Giesen heeft gemaakt doet niets af aan hun leed.
Commissie-Eenhoorn
In de maanden na het misdrijf werd een speciale integriteitscommissie, de commissie-Eenhoorn, in het leven geroepen. Deze groepering moest onderzoeken hoe de moord op Linda had kunnen gebeuren.
De onderzoekers concludeerden dat de Brabantse politie nalatig is geweest en onvoldoende heeft gedaan om Linda te beschermen. Voor mij werpt dat de vraag op hoe ondanks deze harde conclusie drie jaar nadien opnieuw een jonge vrouw onder gelijkaardige omstandigheden kon worden vermoord. Ook het Rotterdamse meisje Hümeyra deed voor haar gewelddadige dood immers meermaals bij de politie aangifte van stalking door haar ex-vriend. En ook in deze zaak was de politie gewaarschuwd dat de ex een vuurwapen in huis had. Hoe kon het dat desondanks opnieuw gerichte stappen door de politie uitbleven, ten koste van een mensenleven?
Schadevergoeding
Ondanks de erkenning van de politie hebben Linda’s vader, broer en zus Susanne tot nu toe alleen een schadevergoeding uit het Schadefonds Geweldsmisdrijven toegekend gekregen. Linda’s vader Cor krijgt – als alles goed verloopt – volgende maand alsnog de kosten van de begrafenis van zijn dochter volledig vergoed. Het gaat om een voorschotbetaling die wordt uitgekeerd door het Centraal Justitieel Incassobureau (CJIB). De dader betaalt het bedrag via maandelijkse termijnaflossingen aan het CJIB.
Inmiddels worstelt Susanne van der Giesen nog geregeld met het onbegrip onder haar omgeving voor haar gestapelde rouw. Want Susanne verloor niet alleen haar zus maar ook haar moeder én, recent, haar oma. Haar moeder overleed in januari 2001 op 38-jarige leeftijd bij een dodelijk verkeersongeval. Haar oma stierf in augustus 2018 na een dermate kort ziekbed dat Susanne voor de derde keer geen afscheid kon nemen van een geliefd familielid.
Close
Voor veel mensen is het sterven van hun grootmoeder weliswaar verdrietig maar geen onoverkomelijk gemis. Voor Susanne wel… Ze was altijd al close met haar oma, maar na het wegvallen van Linda en haar moeder werd de band met deze vrouw nog hechter. Toen ook zij zeer plotseling uit haar leven verdween, raakte Susanne in emotioneel en psychisch opzicht ook weer haar moeder en haar zus kwijt.
Voor mij zijn zulke processen herkenbaar. Rouw om dierbaren die stapelt op onrecht en, voor Susanne, de pijnlijke wetenschap dat haar zus hoogstwaarschijnlijk nog had geleefd als de politie Linda’s noodkreten wél serieus had genomen.
Politiek
Cor van der Giesen verwoordt het als volgt: “De politie wordt gezien als de falende instantie. Maar het echte falen ligt bij de politiek – tenminste zo zie ik het – met een zwakke en ondeskundige regering.”
*Deze column is geschreven met toestemming van de familie Van der Giesen.
*Over ditzelfde onderwerp op Femke Fataal: Marcel Tiehuis, voormalig casemanager ‘potentieel gewelddadige personen’ bij de landelijke eenheid van de politie waarschuwt dat de nieuwe aanpak van stalking ontoereikend is.
*Lucinda’s vorige column staat hier; een pleidooi voor rouwverlof.