In de strafrechtbank staat steeds vaker de vraag centraal of het gebruik van antidepressiva een rol heeft gespeeld bij ernstige misdrijven zoals kinderdodingen. In Nederland en andere West-Europese landen wordt het inmiddels wetenschappelijk aangetoonde verband tussen het innemen van psychoactieve medicamenten en het ontstaan van agressie zelden meegewogen in de strafmaat. Dit in tegenstelling tot landen als Amerika, Canada en Australië, zegt arts en forensisch medisch onderzoeker Selma Eikelenboom-Schieveld van Independent Forensic Services (IFS).
Bijwerkingen
Selma Eikelenboom promoveerde begin dit jaar aan de universiteit van Denver, Colorado op jarenlang onderzoek naar de levensgevaarlijke bijwerkingen die antidepressiva en andere psychoactieve medicijnen kunnen hebben. Zij onderzocht daarbij vele tientallen zaken met allerlei soorten geweld door vrouwen en mannen die zulke psychoactieve medicatie slikten.
“Bijna alle medicijnen hebben bijwerkingen,” vertelt de arts. “Dat geldt met name voor medicamenten die artsen voorschrijven aan mensen met normale psychosociale problemen. Problemen die variëren van slaapstoornissen, angstaanvallen en bedroefdheid tot depressieve gevoelens en gevoelens van rouw door het verlies van een dierbare.”
Medicijnen die op de hersenen inwerken, kunnen daar het delicate chemische evenwicht verstoren. De gevaarlijkste bijwerkingen zijn gevoelens van zelfmoord, of de drang anderen iets aan te doen.
Beschermen
Selma: “Als gebruikers van deze medicijnen het gevoel krijgen dat er iets vreselijks gaat gebeuren – het vergaan van de wereld bijvoorbeeld – willen zij soms hun geliefden daartegen beschermen. Dat kan dan zelfs zo ver gaan dat deze mensen hun kinderen of hun partner en daarna zichzelf van het leven beroven. Dit soort moorden gebeurt in alle Westerse landen waar deze medicatie wordt voorgeschreven.”
Het komt ook voor dat antidepressiva-gebruikers de overtuiging hebben ontwikkeld zoveel mogelijk anderen te moeten doden en daarna zelfmoord te plegen. “Adolescenten denken vaak dat ze hun klasgenoten moeten vermoorden. Dit fenomeen is al beschreven bij kinderen die als eersten in de jaren tachtig antidepressiva kregen voorgeschreven, dus lang voor de Columbine school shooting in 1999.”
Vergiftigd
De bijwerkingen komen voor bij mensen die helemaal geen psychiatrische stoornis hebben, benadrukt de forensisch arts. “Mensen kunnen door de medicijnen in een toxische psychose raken. Ze raken als het ware geestelijk gestoord doordat ze zijn vergiftigd door de medicijnen. In een psychose werkt je brein niet meer normaal en beland je in een wereld vol angst en bedreiging. Dat is een hel.”
In het buitenland is al in diverse gerechtelijke uitspraken rekening gehouden met dit fenomeen.
Zo kreeg Australiër David John Hawkins die zijn vrouw wurgde, in het verleden een lichtere straf van drie jaar cel opgelegd omdat hij ten tijde van de moord het antidepressivum Zoloft/sertraline slikte. De pillen hadden hem volgens de rechter van een liefhebbende echtgenoot in een moordenaar veranderd.
Gelijk
De rechtbank in Utrecht stelde in mei 2018 Gerard Eggebeen in het gelijk in een proces tegen het farmaciereus GlaxoSmithKline (GSK). Eggebeen had als tiener het antidepressivum Seroxat/paroxetine voorgeschreven gekregen. Door de bijwerkingen van het medicijn is zijn leven volgens hem volledig verwoest.
Onder invloed van het middel deed hij liefst zesmaal een suïcidepoging. De medicijnen hebben van hem een verwarde man gemaakt, vertelde Eggebeen eerder in Trouw. Vorig jaar heeft zijn advocaat namens Eggebeen en ruim dertig andere gedupeerden een schadeclaim tegen GSK ingediend.
In de VS werd hetzelfde concern in 2011 veroordeeld tot het betalen van een boete van drie miljard dollar. GSK heeft volgens de Amerikaanse rechter onder meer gefraudeerd met de resultaten van een onderzoek naar het gebruik van het antidepressivum paroxetine door kinderen onder de achttien jaar.
Kindermoorden
In Nederland kwamen de levensgevaarlijke bijwerkingen van antidepressiva de afgelopen jaren bij twee beruchte kindermoorden aan bod.
De eerste zaak voert terug naar het Drentse Spier, pal voor kerst 2012, als bij Grietje S. de stoppen doorslaan. De dan 32-jarige vrouw heeft geen oog voor kerstbomen, koopt geen cadeautjes en maakt geen lange boodschappenlijstjes voor het kerstdiner. Ze wil maar één ding: haar kinderen doden en daarna zichzelf ombrengen.
Grietje, moeder van twee kindjes, kampt met ernstige psychische problemen. Die had ze al eerder, ze was zelfs al een tijd opgenomen geweest. Ook tijdens die donkere nacht van zaterdag 22 op zondag 23 december ’12 lijdt de gescheiden en alleenstaande Drentse aan een psychose.
Kussen
In haar tijdelijke onderkomen, een recreatiewoning in Spier, drukt Grietje eerst haar tweejarige zoontje Ruben een kussen in het gezicht. Als de peuter blijft spartelen, wurgt ze de jongen met de ceintuur van haar badjas. Tegen haar dan zeven jaar oude dochtertje zegt ze onder meer: “Ik weet niet hoe ik het met het geld moet doen. We moeten dood. Maar we komen in de hemel.”
Ze legt het lijkje van haar zoon in een doos op de achterbank van haar auto en rijdt in het ochtendgloren, met haar dochtertje naast zich, naar het dorpje Stuifzand. Daar zet Grietje de wagen in zijn achteruit en racet met hoge snelheid achteruit het water van een brede sloot in.
Als Grietjes dochter wanhopig aanstalten maakt door het opengedraaide raampje van de zinkende auto te ontkomen, trekt haar moeder haar aan een van haar voetjes naar beneden. Als door een wonder slaagt het meisje erin toch uit de auto te klauteren en op de kant te komen. Omwonenden, onder meer een meisje dat haar hond uitlaat, ontfermen zich over het drijfnatte en verkleumde kind.
Wrak
Rond half tien in de morgen houdt de politie op een naastgelegen weg Grietje aan. In het bijna gezonken wrak van haar auto vinden duikers het stoffelijk overschot van peuter Ruben.
De opgepakte Grietje verklaart kort erop onder meer bij de politie: “Het gaat al langer niet goed met me. Ik heb sinds enige tijd flitsen in mijn hoofd dat mijn kinderen dood moeten. En dan weer flitsen dat ze niet dood moeten.”
De volgende dag vertelt ze over angstaanjagende wanen waarin haar ouders in een gierput waren verdronken, terwijl daar niets van klopte. Volgens Grietje wist zij dat terdege, maar voelde ze er desondanks alle overweldigende emoties bij.
Onderzoek in het Pieter Baan Centrum wijst uit dat Grietje zwaar psychotisch is. In een kranteninterview zegt haar voormalige partner dat hij al langer in de rats had gezeten om de veiligheid van zijn zoontje en dochter. “Bij diverse instanties had ik mijn zorgen uitgesproken. Steeds kreeg ik nul op het rekest. Als vader sta je dan nergens.”
Ontoerekeningsvatbaar
Dinsdag 28 januari 2014 oordeelt de rechtbank in Assen dat de vrouw volledig ontoerekeningsvatbaar was ten tijde van de moord op haar zoon en de poging moord op haar dochter. Ze wordt ontslagen van rechtsvervolging en veroordeeld tot een jaar opname in een psychiatrische kliniek.
Omdat het OM in hoger beroep gaat, buigt ook het gerechtshof in Leeuwarden zich over de zaak. Daar krijgt de kinderdoding een andere dimensie als Grietjes nieuwe advocaat Job Knoester een onderzoeksrapport van Selma Eikelenboom inbrengt.
Selma concludeert in deze zaak dat het slikken van de antidepressiva en bepaalde genetische enzymdefecten Grietje kunnen hebben aangezet tot het misdrijf.
Enzymdefect
Volgens Selma is het lichaam van Grietje vanwege het genetisch enzymdefect niet in staat geweest om de medicamenten af te breken, waardoor de werkzame stoffen van de pillen in haar bloed tot giftige hoogte waren gestegen. Dat veroorzaakte volgens de arts een toxische psychose, waarbij Grietje alle realiteit uit het oog verloor.
Grietjes toenmalige vriend Johan Kijff beaamt dat. Hij zegt op 19 april 2014 in De Telegraaf er ‘honderd procent van overtuigd te zijn’ dat de antidepressiva het drama veroorzaakten.
“Grietje is altijd een schat van een moeder geweest die alles voor haar kroost over heeft. Wat er is gebeurd valt voor mij, maar ook voor haar, op geen enkele wijze te verklaren. Ik heb er geen seconde aan getwijfeld dat Grietje dit onder invloed van haar medicijnen heeft gedaan.”
Battle
Voor het gerechtshof in Leeuwarden ontstaat aan ware ‘battle of experts’. Geen van de deskundigen is het eens met Selma Eikelenboom. Haar rapport wordt tijdens de inhoudelijke behandeling op 10 december 2015 terzijde geschoven. Dit omdat de bevindingen volgens het hof ‘niet verifieerbaar’ zijn en Grietje eerder ook al kampte met psychoses. Volgens Selma Eikelenboom waren die echter ook terug te voeren tot medicijngebruik.
Voor de raadsheren staat wel vast dat Grietje volledig ontoerekeningsvatbaar was. De straf die de rechtbank aan haar oplegde, blijft in hoger beroep gehandhaafd.
De Drentse is inmiddels weer op vrije voeten. Ze wil volgens haar toenmalige raadsman niets meer over de zaak kwijt.
Rol
Ook in een Apeldoorns kinderdodingsdossier zouden psychoactieve medicamenten een aanzienlijk grotere rol hebben gespeeld dan de rechters later wilden aannemen.
Deze zaak draait om Aurélie V., destijds 33 jaar oud en met haar toenmalige man en kinderen woonachtig aan de Van Roekelweg, een keurige buurt met eengezinswoningen in het zuidwesten van Apeldoorn.
Op woensdag 2 oktober 2013 is Aurélie, moeder van twee jonge kinderen, aan het einde van haar Latijn. De zorgen voor haar dochtertje Rosa (6) en met name voor haar zwaar gehandicapte zoontje Lucas (8) groeien de vrouw volledig boven het hoofd. Aurélie kampt met een depressie, is onder behandeling daarvoor bij een psycholoog en slikt sinds ruim een jaar antidepressiva.
Echtgenoot
Guido, haar toenmalige echtgenoot, is die morgen al vroeg vertrokken naar zijn werk. Daarna komt de hulp van Kinderthuiszorg langs om Lucas te verzorgen. Aurélie vraagt de vrouw dan om haar met rust te laten. Ze is huilerig, zegt ze, en labiel. Als de hulp klaar is en vertrekt, zwaaien Aurélie en Rosa nog vanachter het raam naar haar.
Rosa is sinds een dag niet in orde, Aurélie heeft haar ziek gemeld bij school. In een mailtje aan de gymnastiekvereniging heeft de Apeldoornse geschreven dat haar kind ’s middags niet naar de training kan komen. ‘Rosa is wat witjes, maar volgende keer is ze er weer’, staat in het berichtje.
Dan sluit Aurélie alle deuren en gordijnen in het hoekhuis hermetisch af. Ze gaat aan de eettafel zitten en schrijft een afscheidsbrief. ‘Ik zag geen uitweg meer. Ik wilde niet meer verder. Vond het leven moeilijk. Te moeilijk. Te pijnlijk. Vaarwel.’ Uit de keukenla pakt ze het zelfslijpende mes, net als in de nachtmerries die ze eerder had.
Robot
‘Ik handelde als een robot. Stond op de automatische piloot,’ verklaart Aurélie later tegen de politie over de momenten waarop ze haar dochter in de woonkamer de keel doorsnijdt en dan haar zoon, slapend in zijn aangepaste bedje, op identieke wijze van het leven berooft. Een kleurig kinderkleed drapeert ze over het lijkje van Rosa. Op het gezicht van Lucas legt Aurélie een handdoekje.
Vervolgens werkt ze een hele strip antidepressiva, paroxetine, naar binnen, neemt wat kalmerende medicijnen in en begint op haar linker onderarm in te snijden totdat ze het bewustzijn verliest.
De tragedie aan de Van Roekelweg wordt ontdekt door een hulpverlener. De vrouw heeft vergeefs bij Aurélie’s huis aangebeld en slaat alarm. In de woning vinden opgetrommelde agenten de omgebrachte kinderen. Hun moeder ligt levend, maar gewond op de bank. Haar lichaam is overladen met 33 grote en kleinere snijwonden. Een bebloed mes ligt op het kussen, pal naast haar hoofd.
Gealarmeerd
Guido die zijn kinderen een paar uur eerder nog met een kusje en een knuffel had achtergelaten, wordt onmiddellijk gealarmeerd. De man racet naar huis. “Een hel,” noemt Guido die rit later. De gedachten die hij heeft bij het identificeren van de lichamen van zijn kinderen, raakt Guido niet meer kwijt. “Ze lagen met starende oogjes in lijkenzakken,” zegt hij nadien in de rechtbank.
De buurt reageert met ongeloof en verbijstering. “Zo’n heel normaal gezin was het. Mijn kinderen gingen er weleens spelen,” vertelt een van de bewoners tegen verslaggevers die er speuren naar een flinter nieuws over het familiedrama.
Iedereen staat versteld over de plotselinge kinderdodingen, niet in het minst toenmalig burgemeester John Berends. “Vreselijk. Gebeurtenissen als deze raken je in het hart,” laat de Apeldoornse burgervader in een verklaring weten.
Nieuws
Vorig jaar sprak ik met Aurélie’s vader Leo over hoe hij en zijn echtgenote Atie destijds werden overrompeld door het afschuwelijke nieuws. In één klap waren Leo en Atie hun twee kleinkinderen kwijt en zat hun dochter vast op verdenking van de kinderdodingen. Hoe kon het in vredesnaam zo ver komen?
“Het was niet alleen schokkend en traumatisch, maar we stonden zelf ook voor een compleet raadsel,” aldus Leo. “Onze dochter was als volwassen vrouw altijd uitermate rustig geweest. Meegaand, toegeeflijk, nooit op zoek naar de confrontatie – laat staan agressief – en altijd hulpvaardig, lief, vriendelijk.”
Hij herinnerde zich hoe Aurélie in 2005 van Lucas beviel, toen zij nog met Guido in Dordrecht woonde. “Dat was een moeilijke bevalling. Bovendien kreeg Lucas als baby aldoor meer uitvalsverschijnselen. Hij kon niet horen en alleen heel slecht zien. Lucas at ook slecht, dronk slecht en kon niet zitten, kruipen of lopen. Dat zou hij vanwege zijn handicap ook nooit leren.”
Epilepsieaanvallen
Het drietal verhuisde kort erna naar Apeldoorn, waar twee jaar later Rosa werd geboren.
Leo: “Lucas onderging in die tijd zijn eerste oogoperatie. Hij had een helmpje op zijn hoofd vanwege een schedelafwijking en begon ook epilepsieaanvallen te krijgen. Aurélie is in deze periode al eens depressief geraakt toen bleek hoe ernstig gehandicapt haar zoon was. Ze kreeg destijds antidepressiva voorgeschreven.”
Aurélie kwam er langzaam weer bovenop en stopte met de medicijnen. Ze kreeg bij het verzorgen van haar zoontje en dochtertje vaker hulp van haar moeder. Echtgenoot Guido werkte aanvankelijk vier dagen, Aurélie was als schaderegelaar voor een verzekeraar drie dagen per week in de weer.
In de loop van de jaren besloot het paar dat Guido fulltime zou gaan werken. Dat betekende dat Aurélie de meeste zorg voor Lucas en Rosa op haar schouders kreeg. Leo: ‘We vonden het fijn dat onze dochter af en toe aan die zware en intensieve situatie thuis kon ontsnappen en door haar werk wekelijks in ieder geval een paar dagen in een andere omgeving was.”
Nijpender
Ondertussen werd de situatie rond Lucas nijpender en ook levensbedreigend. Zijn epilepsie werd erger, hij had zware en langdurige insulten. Tot vier keer toe kwam de jongen daarbij bijna te overlijden, hij werd dan ook vaak opgenomen in het ziekenhuis. In de zomer van 2012 raakte Aurélie opnieuw depressief. Vanaf die tijd ging zij weer het antidepressivum paroxetine slikken.
Gestaag verslechterde haar situatie. Haar ouders merkten dat wel maar hadden volgens Leo niet echt in de gaten hoe moeilijk Aurélie het had.
“Terugkijkend groei je erin mee en besef je gewoon onvoldoende hoe ernstig het is, herken je de signalen niet”, aldus Leo. “Aurélie viel vaak in slaap. Op de trap kon ze haar evenwicht niet bewaren, ze tuimelde verschillende keren naar beneden. Van haar werkgever mocht Aurélie gaan thuiswerken. Dat leek mooi. Maar achteraf bezien kwam zij zo helemaal niet meer los van Lucas en was ze ook in werktijd bezig met de jongen die voortdurend sondes, infusen en medicijnen nodig had.”
Uitblazen
In de aanloop naar de moorden was er een kortstondig moment waarop Aurélie met Guido en Rosa kon uitblazen. In de zomer van 2013 bracht het drietal twee weken door in Zuid-Portugal, terwijl Lucas werd verzorgd door Guido’s ouders.
Ook Atie en Leo waren destijds in Portugal en zagen hun dochter er vrijwel elke dag. “Ze was erg onrustig. Kon nauwelijks stilzitten en keek aldoor om zich heen. Aurélie was totaal zichzelf niet meer.”
Aurélie had die zomer bovendien een nachtmerrie die ze volgens Atie met haar besprak. Ze vertelde haar kinderen in de droom met een zelfslijpend mes te hebben omgebracht. Atie was verontrust en praatte met Guido over de droom. Maar daar bleef het bij.
Droom
Kort voor het drama in de Van Roekelweg zou Aurélie precies dezelfde droom hebben gehad. Ze probeerde een afspraak te krijgen bij haar psycholoog maar dat lukt niet op korte termijn. De bedrijfsarts adviseerde haar intussen om aan de slag te blijven. Leo: ‘Mijn vrouw heeft toen ingegrepen en gezegd dat Aurélie niet in staat was om te werken. Onze dochter stond op instorten.”
Op de dag van het bloedbad fietste Atie in de middag naar de woning van haar dochter en kleinkinderen. Ze stuitte er totaal onverwacht op een politieafzetting en agenten die haar vertelden wat er was gebeurd.
Leo: ‘Op dat moment zakt de vloer onder je voeten vandaan. Je kleinkinderen omgebracht, je dochter de dader. Daar is geen voorstelling van te geven, wat je dan doormaakt.”
Ophouden
Tegen de recherche zei Aurélie tijdens de verhoren dat ze vooral zelf dood wilde. Geen idee had ze, waarom ze ook haar kinderen ombracht. Misschien was tot haar doorgedrongen dat het zorgen voor Lucas nooit zou ophouden, opperde ze.
Guido liet de politie weten dat zijn toenmalige vrouw vaker impulsief kon reageren en zomaar de gordijnen in huis kon afknippen, om maar wat te noemen. Hij omschreef haar als een binnenvetter die alles opkropte. Ze was vaak moe, ging vroeg naar bed en kon er soms moeilijk uitkomen, was zijn lezing.
Guido had wel door dat het niet goed ging, maar zat zo langzamerhand met de handen in het haar en had Aurélie aangeraden om met de psycholoog te gaan praten. De afspraak bij de GGZ stond gepland voor het einde van de maand.
Onderzoeksteam
Aurélie’s vader Leo benadrukte bij het onderzoeksteam dat niemand zijn dochter eerder gewelddadig had gezien. “Ze was een heel toegewijde en lieve moeder. Alles had ze voor haar kinderen over.”
Guido en de andere familieleden gingen gebukt onder een enorm verdriet om de kleintjes. De dappere Lucas had zijn hele leven gevochten om in leven te blijven. Ondanks de vele epilepsieaanvallen had het jongetje volgens zijn vader een levenslust in zich waarop velen jaloers zouden zijn geweest. ‘De kinderen zijn ook nog eens vermoord op een plek waar ze veilig hadden moeten zijn,’ zei Guido blijkens diverse krantenartikelen.
Die plek werd te koop gezet. Guido wilde niet meer in het huis aan de Van Roekelweg wonen en besloot van Aurélie te gaan scheiden.
Cel
Liefst tien proformazittingen werden er in deze zaak voor de rechtbank in Zutphen gehouden voor het Openbaar Ministerie op dinsdag 1 maart 2016 veertien jaar cel en tbs tegen Aurélie eiste.
Nog dezelfde maand, op donderdag 24 maart, hoorde de Apeldoornse wat de rechtbank had besloten. Ook haar medicijngebruik kwam daarbij aan bod.
In het algemeen, stelden de rechters, kan er een verband zijn tussen het innemen van het antidepressivum paroxetine en agressie. Drie deskundigen hadden in het onderzoek geoordeeld dat het medicatiegebruik niet de enige oorzaak van het bloedbad kan zijn geweest. De rechtbank vond het daarom niet aannemelijk dat Aurélie haar kroost het leven benam onder invloed van medicijnen.
Opzet
Ze handelde bovendien met opzet, aldus de rechters, en voor een psychische stoornis bestaan geen aanwijzingen. Aurélie had volgens de rechtbank voorafgaand aan haar daden een reeks rationele beslissingen genomen met het sluiten van de gordijnen en deuren en het schrijven van een afscheidsbrief. Omdat de vrouw zich tijdens al die stappen had kunnen bedenken, werd geconcludeerd tot moord met voorbedachten rade.
De rechters vonden bovendien dat Aurélie in de toekomst opnieuw een gevaar voor anderen kan vormen. Ze kreeg daarom niet alleen negen jaar cel maar eveneens tbs.
Aurélie ging in hoger beroep. Net als Grietje S. liet zij zich in de loop van dat proces door advocaat Job Knoester bijstaan. Ze was het er niet mee eens dat ze wegens moord met voorbedachten rade was veroordeeld. Bovendien vond ze dat de mogelijke invloed van de paroxetine onvoldoende werd meegewogen. De vraag daarbij was en bleef of Aurélie haar kinderen ook had gedood als zij die pillen niet had geslikt.
Placebo’s
De verdediging stelde een onderzoek voor om gedurende drie maanden in een tbs-kliniek te bekijken hoe Aurélie op het middel reageerde. Bedoeling was dat Aurélie dan antidepressiva kreeg die, zonder dat ze dat wist, werden afgewisseld met zogeheten placebo’s waarin geen werkzame stoffen zitten.
Tijdens een zitting voor het gerechtshof in Arnhem op 5 juli 2018 bleek dat de deskundigen en de raadsheren het medicijnonderzoek over een jaar wilden uitsmeren.
Maar daar voelde Aurélie niets voor. “Twaalf maanden lang medicijnen gebruiken, vind ik veel te lang,” zei ze bij het hof. “Ik ben geen proefkonijn. En ik vind het helemaal niet fijn om weer die pillen in te nemen.” Haar raadsman voerde aan dat het een onverantwoord onderzoek was. “Mijn cliënte vindt het risico voor haarzelf, maar ook voor anderen te groot,” aldus Job.
Tijdens de inhoudelijke behandeling van de zaak in februari 2019 bracht de advocaat liefst zeven deskundigenrapportages over het gebruik van de middelen in relatie tot de moorden in. Alle experts constateerden een verband tussen het slikken van de antidepressie-pillen en het doden van de kinderen, al sprak de een over ‘drempelverlagend’ en de ander over een ‘allesbepalend’ effect dat de medicatie moet hebben gehad.
Onvoldoende
Het OM zag er onvoldoende bewijs voor. “De betekenis van het gebruik ervan is maar van zeer beperkte invloed geweest op de toerekeningsvatbaarheid van de verdachte voor de levensberoving van de kinderen,” vond de advocaat-generaal.
Job Knoester benadrukte die middag vooral dat zijn cliënte weliswaar een zelfmoord voorbereidde, maar dat zij haar zoon en dochter in een opwelling doodde.
Het risico op herhaling werd ditmaal wel laag ingeschat. Het OM vroeg daarom geen tbs meer maar vond dat de Aurélie er drie jaar gevangenisstraf bij moest krijgen en eiste twaalf jaar. Vanwege de ingewikkelde materie trok het hof een weekje langer uit om tot de beslissing te komen. Op woensdag 13 maart 2019 werd Aurélie conform de eis tot twaalf jaar cel wegens moord met voorbedachten rade veroordeeld.
Domper
Voor Aurélie’s ouders is de uitspraak een enorme domper. “Eigenlijk is het ronduit kwalijk dat het hele verweer terzijde is geschoven en dat het hof totaal geen rekening heeft gehouden met de depressie en de invloed van de medicijnen die nota bene door iedere geraadpleegde deskundige zijn erkend,” vertelde Leo tijdens ons gesprek. “Waarom willen rechters in Nederland hier nog steeds niet aan, terwijl dit in het buitenland wel gebeurt?”
Dat vroeg ook advocaat Job Knoester zich af. “Het is teleurstellend dat de rechters de invloed van het medicijngebruik niet meewogen in de strafmaat, terwijl zij wel beamen dat de medicatie meespeelde. Mijn gevoelens bij dit eindresultaat zijn dan ook erg tegenstrijdig. Want ik ben wel tevreden over het feit dat mijn cliënte geen tbs kreeg opgelegd.”
Liefde
Aurélie weet zich omringd met de liefde van haar ouders. “Wij zijn ervan overtuigd dat ze zichzelf niet was. Dat ze totaal niet heeft geweten wat zij deed. Door de medicijnen, de depressie of een combinatie daarvan, wellicht”, aldus haar vader.
In de penitentiaire inrichting gaat het redelijk met Aurélie. “Ze houdt zich groot en laat weinig los over het arrest. Wij hebben als ouders naar ons gevoel ons kind weer terug, de Aurélie zoals zij vroeger was. Over de toekomst praten we niet. Wat zal onze dochter nog voor bestaan krijgen? Aurélie heeft, nu ze zichzelf weer is, voortdurend spijt van haar daden. Ze zal daarmee de rest van haar leven, elke minuut weer, worden geconfronteerd.”