De gang naar de strafrechter loopt door achterstanden momenteel wat stroperig. Veel dossiers blijven op de plank liggen en verdachten verkeren lang in onzekerheid. Corona en het kraken van de zogeheten PGP-telefoons zorgen voor nog meer achterstanden. Tegelijkertijd zie ik het aantal mensen dat vanwege een burenruzie bij mij aanklopt, groeien.
Het Openbaar Ministerie heeft het zogeheten ‘vervolgingsmonopolie’. Dat wil zeggen dat het OM mag beslissen welke verdachten wel en niet strafrechtelijk vervolgd worden. Justitie kijkt dan niet alleen of er voldoende bewijs is, maar ook of vervolging wel gewenst is. Over die, zogeheten opportuniteit wordt in burenruzies zeer verschillend gedacht. Je kunt je voorstellen dat beide partijen elkaar blijven tegenkomen. Dus afdoening via het strafrecht is niet altijd de beste oplossing.
Aardige
Afgelopen zomer stond ik tijdens mijn piketdienst een aardige meneer van zestig jaar bij die nog nooit met politie of justitie in aanraking was gekomen. Hij woont in een appartementencomplex waar hij en andere omwonenden enorm last hebben van de papegaaien van een bewoonster.
Zodra deze vrouw haar huis verlaat, maken haar papegaaien een oorverdovend geluid. Het papegaaienvrouwtje was daar al diverse keren door andere bewoners op aangesproken, bovendien waren ook klachten over de situatie ingediend bij de woningstichting. Dat was al eens uit de hand gelopen: de vogelliefhebster was toen zelfs een klager te lijf gegaan.
Gekrijs
Het gekrijs van de papegaaien werd ook mijn cliënt te gortig. Op een ochtend sprak hij de vrouw aan, waarbij er van beide zijden behoorlijk werd gescholden. Zowel mijn cliënt als omwonenden die getuige waren van de ruzie, verklaren dat de papegaaienhoudster de man opeens hard duwde. Mijn cliënt weerde zich af en ging vervolgens naar huis. Maar een uur later kwam de politie hem halen zat hij op het bureau. De dame in kwestie had aangifte gedaan, mijn cliënt werd verdacht van mishandeling.
Mijn cliënt is uiteraard niet schuldig, er is een achterliggend probleem bij het papegaaienvrouwtje. Ondanks pogingen van de wijkagent en de woningstichting wenst deze vrouw geen gesprek aan te willen gaan. Inmiddels heeft het Openbaar Ministerie besloten dat mijn cliënt zich dient te verantwoorden tijdens een zitting voor de rechtbank. Wat mij betreft onnodige belasting van de strafrechtketen.
Verbazing
In een ander conflict tussen buren werd tot mijn verbazing op geheel andere wijze gewekt.
Ik werd in dit dossier benaderd door een mevrouw die door de politie was aangehouden op verdenking van mishandeling van haar buurvrouw. Het bleek een langslepend conflict te zijn dat was geëscaleerd.
Mijn cliënte gaf aan dat zij was mishandeld door de buurvrouw met een bezem, en liet enorme blauwe plekken op haar been zien. Er waren gelukkig beelden van het voorval.
Heftige
De opnames maakten duidelijk dat de buurvrouw mijn cliënte op heftige wijze te lijf was gegaan en dat mijn cliënte de vrouw van zich had afgeduwd. Na een dag in de cel werd de zaak tegen het slachtoffer geseponeerd.
Omdat het al de derde keer was dat mijn cliënte door de buurvrouw was aangevallen, deed ze aangifte. Ondanks de zeer duidelijke beelden en foto’s van de verwondingen, kreeg mijn cliënte doodleuk een brief waarin de politie liet weten de zaak niet te gaan oppakken. Er zou te weinig bewijs zijn, luidde de motivatie.
Klap
Voor mijn cliënte vormde dit een klap in haar gezicht, zeker nu eerdere bemiddelingspogingen door politie en gemeente ook al niets uithaalden. Gelet op de impact van het gebeuren zal ik namens deze vrouw bezwaar maken en desnoods met een artikel 12-procedure (een beklagprocedure) bij het gerechtshof proberen om alsnog strafrechtelijke vervolging van de meppende buurvrouw af te dwingen.
Natuurlijk liggen de details in elke zaak anders, maar er lijkt geen duidelijk beleid te zijn ten aanzien van het strafrechtelijk vervolgen van verdachten in burenruzies. Dat is aan verdachten maar ook aan de maatschappij niet uit te leggen.
Belast
Naar mijn idee wordt de strafrechtketen nu vaak belast met zaken waarbij vervolging niet nodig is. Inzet op communicatie tussen partijen zou meer opleveren. Maar in dossiers waar het de spuigaten uitloopt en het strafrecht ingezet zou moeten worden als ultimum remedium, wordt echter geen actie ondernomen.
Dat kan anders en beter!
*Lees ook Bo’s vorige column. Dat kan hier.