Dit is onze tweede column op Femke Fataal. Voortaan schrijven we in briefvorm. Want binnenkort zijn we oud-collega’s en als vriendinnen vele duizenden kilometers van elkaar verwijderd.
Lieve Cleo,
Ik kan me nog goed herinneren dat we elkaar voor het eerst ontmoetten.
We waren allebei nog frisse twintigers en net aangenomen als recherchepsycholoog. Jij werkte al langer bij de politie en had daar inmiddels je plek gevonden. Je dronk die automatenkoffie zonder blikken of blozen, terwijl voor mij nog alles nieuw was. Dat is een taaie, dacht ik.
We werden vriendinnen, toen we erachter kwamen dat we ons over dezelfde dingen konden opwinden. Er kwam ook wel wat bier bij kijken, moet ik bekennen.
We behandelden moordzaak na moordzaak waarin we zagen dat er een hele geschiedenis aan die zaken was voorafgegaan. Telkens ging het om een vrouw die door haar ex-partner was gedood nadat zij al een tijd door hem was lastiggevallen, bedreigd en geïntimideerd.
Stalkinggedrag
We zagen een patroon van stalkinggedrag, maar pas achteraf, als het al te laat was. Daar piekerden we over. We vonden elkaar in frustratie en veranderdrift. Maar we wisten nog niet precies hoe we de aanpak van stalking konden veranderen.
Het werd zomer en de vakantieperiode brak aan. Ik ging met mijn gezin tijd doorbrengen op een verlaten kampeerveldje in een uithoek van Frankrijk. Niet heel avontuurlijk, maar de kinderen waren klein. Ze hingen in het klimrek, dobberden in het water, terwijl zich in mijn hoofd langzaam maar zeker een plan ontwikkelde.
Daar, in die Franse uithoek, op een papieren zakje waarin de croissantjes van die ochtend hadden gezeten, maakte ik de eerste versie van een checklist voor stalkingzaken. Puntsgewijs somde ik op wanneer stalking risicovol wordt. We hadden er inmiddels genoeg over gelezen en er in praktijk helaas genoeg van gezien.
Vanaf mijn kampeerveldje stuurde ik jou mijn plan om de wereld te verbeteren. Jij was meteen enthousiast en maakte het steeds beter.
Vodje
We zijn nu zo’n tien jaar verder. We zijn er nog niet. ‘Nog lang niet’, zou jij zeggen. Maar inmiddels is het vodje met aantekeningen een heuse, officiële politieaanpak geworden waaraan we samen met anderen keihard hebben gewerkt.
En nu ga jij weg bij de Nederlandse politie. Je geluk aan de andere kant van de wereld beproeven. Emigreren naar Australië. Je leest mijn teleurstelling? Of nee, je gaat daar goeie dingen doen. In hetzelfde vakgebied, maar vanuit een andere positie.
Zul je me schrijven hoe het daar gaat?
Liefs!
Lieve Bianca,
Ook ik kan me die eerste kennismaking nog goed herinneren. Je had een broek aan met bloemen erop. Heel veel bloemen.
Ik was onder de indruk. Ook van het feit dat jij er al een stoere baan op had zitten, toen je bij de politie kwam. (Van die broek gruwelde ik, eerlijk gezegd). Maar ik dacht ook: die weet wat ze wil.
Moordzaken en de frustratie daarover lopen als een rode draad door onze carrières. Net als de drang om de wereld te verbeteren en te veel te eten en drinken, overigens.
Ik moet bekennen dat ik, nu mijn afscheid hier rap dichterbij komt, soms verdrietig ben dat we er nog (lang) niet zijn. Als ik een rapport lees, zoals laatst over de stalking en dood van Hümeyra, moet ik huilen. Want ik ben niet altijd stoer.
Bang
Wat moet Hümeyra bang geweest zijn, al die maanden lang. Dan voelt het alsof wij ook weer terug bij af zijn. Toch ben ik heus wel trots op alles wat we bereikt hebben. Die politieaanpak is immers landelijk ingevoerd. En ook buiten ons politiewerk om hebben we mooie dingen gedaan.
We hebben zelfs een boek geschreven. We hoorden steeds van slachtoffers dat het zo moeilijk is om goed advies te krijgen in stalkingzaken. Een Nederlandstalig boek moest er komen, zei jij. Samen zijn we ermee aan de slag gegaan.
Heel wat slachtoffers hebben we gesproken. We hebben veel van deze mensen geleerd. Ik vond tijdens het opruimen deze week de cd met foto’s van onze fotoshoot ter ere van de publicatie. Alweer drie jaar geleden is dat. Een moment vol glamour tussen alle ellende van anderen.
Misschien is die gedeelde frustratie ook wel onze kracht, een soort drijfveer, om door te blijven gaan. Als ik het zo bekijk kan ik nog wel jaren doorgaan. Frustraties genoeg. Alleen zal ik dat niet meer in Nederland doen, vanwege mijn plan om te emigreren.
Moorddatabase
Mijn eerste klus in Australië staat al klaar. Ik ga een moorddatabase induiken om alle zaken eruit te halen waarin de moord werd voorafgegaan door stalking. Daar kunnen we veel van leren. Toevallig weet ik ook dat de Australische politie nog geen aanpak op stalking heeft.
Niet alleen in Nederland worstelen we met de aanpak van stalking. De situatie in Australië is niet heel anders. Dus ik zie kansen! Willen we wereldverbetering of wereldoverheersing? Of misschien een beetje van allebei?
Gelukkig zijn jouw kinderen inmiddels groot genoeg voor avontuurlijke reizen, Bianca.
Komen jullie me opzoeken?
Cheers, Cleo
Zie hier de eerste column van Bianca en Cleo