De sterfdag van mijn zus is steeds langer geleden. Maar ik denk nog regelmatig terug aan Nadia en het noodlot dat haar overkwam.
Kleine dingen brengen haar vaak weer levensgroot in mijn gedachten. Een liedje op de radio. Een praatje van een kennis over een weekend dat zij met haar zussen, broers, neefjes en nichtjes doorbracht.
Steeds bedenk ik me dan dat Nadia door haar huisbaas Pascal F. om het leven is gebracht vanwege iets pietluttigs. Ik besef dat ik geconfronteerd blijf worden met het verlies van Nadia. Dat het gemis nooit overgaat.
Moeder
Nadia was 25 toen F. haar doodschoot met een uzi. Mijn zus was juist volop met haar carrière en haar toekomst bezig. Ze had graag een gezin willen stichten. Dat Nadia nooit moeder mocht worden – en ik nooit tante – heeft me ongelooflijk veel pijn gedaan. Ook die pijn is gebleven. Er gaat een dolksteek door mijn hart als een vriendin me vertelt hoe ze pakjesavond afgelopen december vierde met haar ouders, haar twee zussen en hun kinderen. Een grote en gezellige familie. Zoveel rijkdom.
Toen ook mijn vader was overleden, bleven de kaarten aan mijn moeder en mij geadresseerd met de aanhef ‘familie Van de Ven’. Hoezo ‘familie’, dacht ik. Dat woord voelde als een ontkenning van de enorme krater die in ons midden is geslagen. Onze familie is geruïneerd. Gehalveerd.
Buitenstaander
Een moord op een direct familielid maakt je als nabestaande tot een buitenstaander in de maatschappij. Het meedragen van diep verdriet in je hart veroorzaakt ongewild ook eenzaamheid.
Zelf heb ik dat als geen ander ondervonden. Mijn studievriendinnen probeerden me de eerste jaren na het wegvallen van Nadia zo goed mogelijk te steunen. Gaandeweg werd dat moeilijker. Hun levens en alle verplichtingen die daar bij hoorden, gingen door. Mijn leven stond stil. Bevroren in tijd.
Amper twintig waren mijn vriendinnen toen. Te jong en onervaren om zich te kunnen verplaatsen in de rauwe ‘rouw na een moord’. Gaandeweg lieten zij het contact met mij verwateren. Terugkijkend besef ik nu beter dat ik ze dat niet kan aanrekenen.
Rechercheurs
Zij hadden in die tijd immers geen tweewekelijkse gesprekken met rechercheurs die keer op keer nieuwe en onthutsende feiten vertelden over de moord op hun zus. Gesprekken die soms ook over een ander afschuwelijk misdrijf gingen. Recherche en OM verdachten F., een veteraan, namelijk ook van de moord op Anton Bussing. Hij werd in 1995 doodgeschoten met dezelfde uzi waarmee Nadia is omgebracht.
Of neem de verhalen van de rechercheurs over de ouders van F. die er alles aan hadden gedaan om hun zoon na de moord op Nadia uit handen van politie en OM te houden. Het is verschrikkelijk om steeds weer met zulke pijnlijke feiten te worden geconfronteerd.
Onzekerheden
En hoe konden mijn vriendinnen toen weten hoe het voelt om te moeten omgaan met onzekerheden over een moordenaar? Zou de man die mijn zus doodschoot wel worden gearresteerd? En, toen hij eindelijk was opgepakt, welke straf zou Pascal F. opgelegd gaan krijgen?
Nadat mijn studievriendinnen enigszins waren hersteld van de shock die de moord op Nadia teweegbracht, maakten zij zich weer druk om meer triviale zaken. ‘Ik ben ervan overtuigd dat ik mijn tentamen grandioos heb verprutst.’ Of: ‘Waarom laat die superleuke scharrel op wie ik zo verliefd raakte niets meer van zich horen? Ik snap het niet en voel me klote.’
Worstelen
Ik kon ondertussen alleen worstelen met eeuwig terugkerende gedachten. Als F. mogelijk eerder iemand had omgebracht en als hij toen was gepakt, had de moord op Nadia misschien voorkomen kunnen worden! Als zijn ouders twee dagen eerder naar zijn noodkreet hadden geluisterd, had de moord op Nadia misschien voorkomen kunnen worden!
Het bleef malen in mijn hoofd. En dat had niets met te maken met een tentamen of teleurstelling in een scharreltje.
Het idee dat F. wellicht kon worden tegengehouden, is voor mij nog steeds een worsteling. Kort voor hij Nadia doodschoot, vertrouwde F. zijn ouders toe geen huisbaas meer te willen zijn. Hij vond het te lastig en had problemen met een van zijn huurders.
Huurpenningen
Maar zijn ouders reageerden niet op F.’s verzoek om hem van zijn verantwoordelijkheden te ontslaan. Hun prioriteit lag bij het innen van de huurpenningen van hun vier Utrechtse appartementen.
De ouders wisten bovendien dat hun zoon sinds zijn uitzending naar Bosnië kampte met een alcoholverslaving. Toch waren ze niet te beroerd om hem drie flessen wodka cadeau te doen. Op de ochtend dat hij Nadia doodschoot, was F. stomdronken.
Leg zulke zaken maar uit, als je vriendinnen net twintig zijn…
*Wil je nog zo’n indrukwekkende column lezen van Lucinda? Dat kan hier.
Echt een mooie en duidelijke Column moet er wel nog steeds om huilen 😢
Lieve Lucinda, elk wapen en dus ook een UZI heeft een loop met zogenaamde trekken en velden. Als een kogel door de loop van een geweer gaat dan maken deze “trekken en velden” een unieke afdruk op de kogel. Dit kun je als het ware de vingerafdruk of het DNA van het geweer noemen.
Bij de eigenaar of organisatie is bekend welke de merktekens van de trekken en velden van het geweer zijn.
Ook moet bij de eigenaar of organisatie bekend zijn of er sprake is van vermissing of diefstal van het wapen.
Dat dit nooit onderzocht is geeft mij te denken dat zo’n onderzoek uiterst schadelijk kan zijn voor de eigenaar of organisatie.
Verder wens ik je samen met je moeder heel veel sterkte.
Zo zie je maar wat geld kan doen.Als het om een jongen ging met ouders met minder geld,dan werden die zeker anders behandeld.
Deze Pascal moet nooit meer vrijgelaten.
Ik kan ook zo boos worden om die medeplichtige vader van hem.Heb hier totaal geen goed woord voor.