NIET ‘T BESTE MEISJE VAN DE KLAS QUA VROUWENRECHTEN
Het thema van International Women’s Day 2021 is #ChooseToChallenge. Vrouwen én mannen worden opgeroepen zich uit te spreken tegen gender bias en ongelijkheid.
We kunnen daarbij allemaal een rol spelen. Door successen van vrouwen te vieren. Door vrouwen te benoemen op plaatsen waar beslissingen worden genomen. En door op een vrouw te stemmen bij deze Tweede Kamerverkiezingen.
Veel mensen vragen zich af of zulke steun anno 2021 nog wel nodig is, zeker hier in Nederland. Wij Nederlanders zijn toch zo geëmancipeerd? Was dat maar waar! In deze blog geef ik een schets van wat er nog mankeert aan de positie van en de attitude ten opzichte van vrouwen in Nederland. Ik geef ook enkele voorbeelden uit mijn eigen leven.
Tweets
De Groene Amsterdammer publiceerde recent een onderzoek van de Utrecht Data School waaruit blijkt dat tien procent van alle tweets gericht aan vrouwelijke politici hatelijk of agressief is. Vrouwelijke politici ‘kunnen rekenen op online-recensies over hun stem, lichaam, religie of huidskleur’, schrijven Carlijn Saris en Coen van de Ven.
Daar kunnen nog veel meer irrelevante zaken aan worden toegevoegd, zoals kleding, te veel of te weinig make-up, te veel of te weinig botox; de lijst is oneindig.
Triest genoeg werd op de dag dat het artikel in de Groene verscheen op Twitter ‘losgegaan’ op D66-partijleider Sigrid Kaag die volgens velen een ‘te dure jurk’ aan had tijdens het RTL-televisiedebat. En niemand van deze tweeters vraagt zich blijkbaar af waarom er nooit hatelijk getweet wordt over de ‘dure’ stropdassen van Wopke Hoekstra. Kijk, dát is nou seksisme, dat is gender bias, dat is misogynie. Sigrid Kaag legde dat nog even helder uit in het tv-programma Buitenhof van 7 maart.
Vrouwenverdrag
Nederland is beslist niet het beste meisje van de klas op het gebied van vrouwenrechten. Maar ons land heeft zich in 1991 gebonden aan het Vrouwenverdrag van de Verenigde Naties. De officiële naam is ‘Verdrag inzake de Uitbanning van alle Vormen van Discriminatie van Vrouwen’ (CEDAW). Het verdrag heeft een comité dat toezicht houdt op de uitvoering ervan.
*de tekst gaat door onder de foto*
De Nederlandse regering moet elke vier jaar aan het CEDAW-Comité rapporteren wat ze heeft gedaan om het verdrag uit te voeren. Niet-gouvernementele organisaties (ngo’s) kunnen een eigen schaduwrapportage opstellen waarin zij hun visie geven op wat wel of niet goed gaat.
Conclusies
De conclusies uit de laatste CEDAW-rapportage werden in het Nederlands samengevat door het Netwerk VN-Vrouwenverdrag en liegen er bepaald niet om.
Nederland scoort slecht op vele punten. Een al jarenlang bestaand kritiekpunt van het CEDAW-Comité is het ontbreken van een gendersensitieve aanpak van huiselijk geweld in ons land. De overheid doet alsof huiselijk geweld tegen vrouwen niets te maken heeft met traditionele genderrollen en ongelijke machtsverhoudingen. Het feit dat vrouwen veel vaker dan mannen slachtoffer worden van partnerdoding, heeft nog steeds geen specifieke prioriteit bij de politie.
In 2016 schreef ik al een blog met collega Colinda Serie over dit pijnpunt. We hadden destijds enkele gesprekken met de Nederlandse politie over de mogelijke invoering van de zogeheten ‘Lethality Screen’, een screener die agenten via een app kunnen invullen als zij na een incident van huiselijk geweld met het slachtoffer spreken. Er volgt dan meteen een uitslag, met een bijbehorend stappenplan. Maar na onze gesprekken met de politie over deze screener bleef het oorverdovend stil…
Uitspreken
Ik ben blij dat steeds meer vrouwen, en ook mannen, zich uitspreken tegen seksisme en vrouwenhaat. Ik was ook blij dat in het nieuws kwam dat een aantal vrouwelijke ministers en staatssecretarissen het niet meer pikt steeds in de rede te worden gevallen door hun mannelijke collega’s.
Ook ik heb in de loop der jaren mijn eigen portie seksisme geïncasseerd. Dat heeft er bijvoorbeeld toe geleid dat ik uiteindelijk ontslag nam op een werkplek, waar de mannelijke directeur zei dat ik “mijn nagels heel moest houden” tijdens een discussie waarin ik het op een cruciaal punt niet met hem eens was.
Kansen
Dit was uiteraard maar één voorbeeld van het denigrerende, vrouwonvriendelijke gedrag van deze man. Ik heb hem recht in zijn gezicht gezegd dat ik zulk gedrag niet tolereer, en dat ik ben opgevoed door een vader en een moeder die geen onderscheid maakten tussen mijn broer en mij wat betreft kansen en mogelijkheden.
Die gelijkwaardigheid van man en vrouw; het lijkt op papier zo makkelijk, maar de realiteit is weerbarstig. Daarom: #ChooseToChallenge, elke dag.
*Meer lezen van Corine? Blader dan naar haar vorige column: cognitieve bias, tunnelvisie en gerechtelijke dwalingen.