Op de weg staat een vrachtwagen met de gevarenlichten aan. Het is tegen het einde van onze nachtdienst, half vijf in de ochtend. Bij de vrachtwagen staat een auto.
Mijn collega en ik besluiten ernaartoe te rijden om te kijken of alles in orde is. Dan wordt er hevig naar ons gezwaaid door een verkeersregelaar. Ons onderbuikgevoel zat goed, er is iets aan de hand.
De verkeersregelaar vertelt dat de bestuurder van de stilstaande auto zojuist de chauffeur van de vrachtwagen heeft geslagen. Terwijl we het verhaal aanhoren, kijk ik de beschuldigde bestuurder aan. Hij kijkt terug, geeft onmiddellijk gas en rijdt met hoge snelheid weg.
Stop, politie!
Ik keer onze auto en ga achter hem aan. Zodra we in zijn buurt komen, zet ik het stopbord aan. ‘Stop, politie’, knippert in rode letters door onze voorruit. Niet te missen. Maar de bestuurder besluit niet te stoppen. Sterker: hij rijdt steeds harder bij ons vandaan.
Via de portofoon brengen we de meldkamer op de hoogte van de achtervolging die we inmiddels hebben ingezet. Elke straat die we inrijden, geeft mijn collega via de portofoon door. Zo weten onze collega’s waar we zijn als zij ons komen versterken.
We zien hoe de wegvluchtende bestuurder een gevaarlijke manoeuvre uithaalt. Hij stuurt over een grasveld, tussen geparkeerde auto’s door. Wonder boven wonder raakt hij niks. Ik besluit hem niet achterna te gaan, maar parallel aan hem te blijven rijden. Een achtervolging gevaarlijker maken dan nodig is, is het laatste dat we willen.
Zwaailicht
Ondertussen staan zwaailicht en sirene aan. Ik sla linksaf en sluit weer achter hem aan. Dan rijdt hij een straat in. “Paaltjes! Er staan hier paaltjes!”, zeg ik tegen mijn collega.
Ik zie dat de auto voor ons tot stilstand komt, het portier aan de bestuurderskant gaat open. ‘We gaan rennen!’, roep ik vervolgens. De bestuurder springt uit de auto, begint te rennen. Ik trek mijn sleutel uit het contact, gooi mijn portier open en sprint achter hem aan.
Al rennend roep ik dat ik van de politie ben, dat hij moet blijven staan. Maar de man geeft daar bepaald geen gehoor aan. Ondertussen bedenk ik me voortdurend dat mijn collega alleen is met de bijrijder; de man die naast de wegvluchtende bestuurder zat. Ook hij is nu verdachte en moet worden aangehouden.
Veiligheidsredenen
Liever was ik uit veiligheidsredenen bij mijn collega gebleven. Maar in sommige situaties moet het anders.
Er arriveren meer politieauto’s, ik wijs mijn collega’s in de richting van de vluchtende verdachte. Plotseling rent er iemand naast me: een collega die uit de auto is gekomen. We beslissen dat hij de achtervolging voortzet en ik snel terugkeer naar mijn collega.
Terwijl ik terugren naar mijn collega hoor ik over de portofoon dat de verdachte waar ik zojuist achteraan holde, is aangehouden. Ook de bijrijder wordt juist door mijn collega en een andere, toegesnelde collega in de boeien geslagen. Hij ondergaat zijn aanhouding zonder verzet.
Vaker
Later blijkt uit het politiesysteem dat de bijrijder al veel vaker is aangehouden en in negen van de tien gevallen wel veel verzet heeft gepleegd. Het had dus heel anders kunnen aflopen met mijn collega. Gelukkig ging het deze keer goed.
Na onderzoek blijkt dat niet de bestuurder, maar de bijrijder verdacht wordt van het mishandelen van de vrachtwagenchauffeur. Zijn signalement komt overeen met de uiterlijke kenmerken die de vrachtwagenchauffeur heeft opgegeven.
Maar er komt nog iets aan het licht. De bestuurder had een heel andere reden om het hazenpad te kiezen en te proberen om ons af te schudden: zijn rijbewijs werd al in 2017 ingenomen. Hij mócht dus niet eens meer rijden. Bovendien blijkt dat hij ten tijde van de achtervolging behoorlijk onder invloed was van alcohol en cocaïne. Het zat dus meer dan goed, met dat onderbuikgevoel.
Je leest toch regelmatig over figuren die heel vaak gepakt worden voor rijden zonder rijbewijs. Na een 2e of 3e keer moet je toch gewoon niet meer vrij komen voor een tijdje maar nee, in Nederland laten we die gasten gewoon weer rondlopen en rijden.