Nu de coronapandemie aldoor verder uitdijt en de overheid ons steeds meer beperkt in onze vrijheden, merk ik dat ik me gaandeweg wat vaker onrustig voel. Bij momenten ben ik zelfs angstig en onzeker. Ik denk dat ik niet de enige ben…
Wereldwijd zijn we massaal, op een totaal onverwacht moment en bijna uniform, geconfronteerd met een virus waar we slechts mondjesmaat grip op lijken te hebben.
Onze 24-uursmentaliteit waarin alles mogelijk leek mits je maar voldoende geld hebt, is plotseling tot stilstand gekomen. Met z’n allen zijn we gedwongen om min of meer lijdzaam te ondergaan hoe overweldigend ontwrichtend het is, wanneer volledig buiten jouw macht alle zekerheden in je leven van het ene op het andere moment verdwijnen.
Aangescherpte
Niemand weet of we na 6 april ons gewone leven weer kunnen oppakken of te maken krijgen met verlengde, en mogelijk nog verder aangescherpte quarantainemaatregelen.
We weten niet of onze dierbaren gespaard blijven en wie ziek wordt. We weten niet of we zelf ziek worden, of misschien al covid19 hebben gehad zonder het zeker te weten.
We weten niet of en wie we hebben besmet. We weten niet of we zelf onbewust en onbedoeld honderden misschien wel duizenden mensen besmet hebben.
Troostend
Dat we nu allemaal worden geconfronteerd met zoveel onzekerheden, ervaar ik als troostend. Niemand is blij met deze situatie maar dat het ernst is, dringt langzamerhand tot ons allemaal door.
De coronapandemie vergroot op onnavolgbare wijze het saamhorigheidsgevoel. Ik denk dat dit komt omdat het virus iedereen treft ongeacht afkomst of bezit. Niemand hoeft zich eenzaam te voelen; we maken namelijk allemaal min of meer hetzelfde leed mee. Weten dat je niet de enige bent, kan een grote troost zijn.
De beroepen die tot nu toe het minst werden gerespecteerd (dat van leerkrachten, medewerkers in de gezondheidszorg, brandweerlieden, politieagenten, justitiemedewerkers, vuilnisophalers, supermarktmedewerkers en niet te vergeten de chauffeurs die de voorraden blijven aanvullen) blijken ineens essentieel voor ons levensonderhoud! Wereldwijd krijgen zij nu wel de erkenning die ze in hun portemonnee niet of beperkt voelden.
Gevoelens
De grote onzekerheid waar we samen mee kampen, is gedeeltelijk te vergelijken met de waaier aan gevoelens die nabestaanden na een moord ervaren. Zij het dat de emoties dan nog veel intenser zijn.
Een belangrijke factor in de zwaarte van de rouw is of het verdriet dat je voelt herkend en erkend wordt. Daarbij speelt vooral ook mee of je je verdriet wel of niet kunt delen met je omgeving.
Als je vriendin, klasgenoot of collega geen directe relatie had met jouw overleden dierbare, dan is het voor hem of haar bijna onmogelijk om zich in je verdriet te kunnen verplaatsen.
Inkomen
Dit is een essentieel verschil met de huidige pandemie waarbij we allemaal met dezelfde onzekerheden geconfronteerd worden. Iedereen zit nu met vragen. Heb ik over een maand nog voldoende inkomen? Kan onze geplande vakantie in het voorjaar doorgaan? Kan ik mijn tentamens of eindexamens maken? Gaat mijn zakenreis of dat belangrijke buitenlandse congres door? Overleeft mijn dierbare met ernstige gezondheidsklachten, de gevolgen van zijn ziekte?
Niemand kan ons antwoord geven op de tientallen vragen die we onszelf stellen. De onzekerheid over onze directe toekomst leidt tot een toename van angst. Daar staat tegenover dat de intensiteit van dit lijden wordt gedempt, door de gemene deler. Iedereen worstelt nu met onzekerheden!
Worstelden
Na de moord op mijn zus Nadia stond mijn leven in één klap volledig op zijn kop. Mijn ouders, onze familie en Nadia’s vrienden en collega’s; allemaal worstelden we met vragen.
We waren daarin een grote uitzondering. De overige Nederlanders werden niet geplaagd door de tientallen vragen die ons dag in dag uit bezighielden. Veel mensen hadden mijn zus nooit gekend en waren niet, zoals wij, geraakt in de kern van hun bestaan door Nadia’s gewelddadige dood.
Natuurlijk vroegen velen zich destijds af of de dader achterhaald zou worden, maar dat hield deze mensen niet uit de slaap. En evenmin werd de buitenwacht geraakt door de financiële onzekerheid waarin mijn moeder werd gestort toen zij haar praktijk als zelfstandig werkend complementair arts direct sloot.
Oplossingen
Ik hoop dat alle mensen die nu te maken krijgt met heftige angstgevoelens, troost putten uit het feit dat zij hun zorgen kunnen en mogen delen met een naaste. En ik gun ons allemaal betere tijden met snelle (financiële) oplossingen.
Maar bovenal wens ik mensen toe dat zij zich erkend zullen voelen omdat iedereen (de overheid incluis) op de hoogte kan zijn van hun leed.
*Nog een column lezen van Lucinda? Dat kun je hier doen!