Opeens was ik slachtoffer van een gewelddadige stalker

Aangedaan lig ik in het logeerbed van mijn broer en schoonzus. Het is zondag 5 mei 2013. Ik voel me onwerkelijk, maar het moet wel waar zijn. Het bewijs dat het echt is gebeurd, is tastbaar aanwezig. Mijn arm is gebroken en zit in het gips en er zit een wond op mijn hoofd. De man door wie ik zeven maanden lang ben gestalkt, heeft me vannacht op de hoek van mijn huis aangevallen.

Pas de volgende dag ontdekte ik dat ik waarschijnlijk bij de eerste slag met een koevoet achterover door mijn ligusterhaag ben gevallen. De haag was namelijk flink beschadigd. Het verklaarde tevens de vele schaaf- en snijwonden aan de achterkant van mijn benen. Ook was er een grote blauwe plek op mijn bovenbeen. Daar heeft hij me blijkbaar ook geraakt. Ook dat heb ik op het moment van de aanval niet eens gemerkt.

Gegil

Was het mijn gegil waar uiteindelijk mijn overburen op afkwamen waardoor hij stopte? Of kwam het doordat ik hem, terwijl ik op de grond lag, met de puntige hoge hak van mijn schoen hard in zijn kruis getrapt heb? Ik zal het nooit weten. Maar ik heb het overleefd.
‘Poging tot moord’, vermeldt het proces-verbaal dat de politie na de aanval op mijn lijf en leden heeft opgemaakt.

Mijn naam is Annemarie Timmermans, ik ben 58. Ik heb twee volwassen zonen en woon in Zevenbergen. Al meer dan dertig jaar werk ik als veiligheidskundige met een sterke focus op gedrag van en communicatie tussen mensen in alle lagen van organisaties. Ik geef als zelfstandige trainingen en lezingen over het voorkomen van incidenten.

Incident

Op die vreselijke voorjaarsdag, acht jaar geleden, was ik plots zelf ‘een incident’ geworden. Het had niet veel gescheeld of ik was genoemd in een tragisch nieuwsbericht.

De dader was 2,5 jaar mijn geliefde geweest. Eind september 2012, ruim een half jaar voordat hij fysiek geweld tegen mij gebruikte, had ik de relatie met hem beëindigd. Al een paar dagen na de breuk stuurde mijn ex-vriend de eerste berichten via mijn mail en de sociale media. Zijn toon werd snel bedreigend. Zo dreigend dat ik zelf een risico-inschatting maakte en besefte dat ik daadwerkelijk iets te vrezen had.

*tekst gaat door onder de foto*

Bij de verschillende aangiftes die ik in die tijd bij de politie deed, besteedden de behandelende agenten geen aandacht aan het inschatten van de risico’s voor mijn veiligheid. Ik was enorm verbaasd dat dat niet gebeurde. “Zolang er niets is gebeurd, kunnen we niets doen”, zei een van de politiemedewerkers. Dat vond ik niet fijn en dan druk ik me nog zachtjes uit.

Ontsteltenis

Na de aanval zou mijn ontsteltenis over de gang van zaken bij de opsporingsdiensten alleen maar toenemen. Niet alleen de acties door en reacties van politie- en justitiemedewerkers verbijsterden me. Ook bij de hulpverlening wist ik niet wat ik meemaakte.

Natuurlijk had dat te maken met mijn achtergrond. Ik ben immers niet ‘zomaar’ een slachtoffer maar iemand die zich al haar hele, werkzame leven bezighoudt met preventie. Vanuit mijn expertise snapte ik simpelweg niet waarom er zo gehandeld werd.

Verplicht

Zo begreep ik er niets van dat ik eerst verplicht aangifte moest doen voordat er überhaupt iets mee werd gedaan. Er was toch ’s nachts, direct na de aanval, politie bij geweest? Waarom kwam die politie niet onmiddellijk in actie en werd een onderzoek tegen mijn ex-vriend geopend? Het letsel dat ik had opgelopen was toch overduidelijk aanwezig?

Bovendien had ik voordat mijn stalker me aanviel, al diverse aangiftes gedaan waardoor mijn situatie bij de politie bekend moest zijn. Mijn stalker liep al die tijd gewoon rond. Ik was enorm bang dat hij weer zou terugkomen en me opnieuw zou aanvallen.

Maandenlang had ik de sporen van de (gelukkig) mislukte inbraak tijdens diezelfde avond – vrijwel zeker ook door hem gepleegd – buiten laten liggen omdat de politie had beloofd sporenonderzoek te doen. Niets van dat al gebeurde. Om een reden die op zijn minst discutabel is, zo zou ik later ontdekken.

Weken

Bizar was bovendien dat een hulpverlener van een organisatie die nu ‘Veilig Thuis’ wordt genoemd, pas weken later langs kwam om een risico-inventarisatie te maken.

Achteraf bezien hebben alle momenten waarop politie, justitie en hulpverleners niets ondernamen en ook hun wijze van communiceren met mij als slachtoffer, het trauma dat ik had opgelopen alleen maar groter doen groeien. Ik voelde me totaal niet serieus genomen.

In alle ellende nam ik me vanuit mijn ervaring als gedragsveiligheidskundige en coach voor om ooit iets positiefs met die nare ervaringen te gaan doen. Bijna mijn hele werkzame leven had ik mij al ingezet voor preventie van incidenten en vele risico-inventarisaties gemaakt. En nu ondervond ik aan den lijve dat deze aspecten op het gebied van stalking en ex-partnergeweld nog veel te weinig aandacht krijgen.

Impact

De impact en het leed daarvan bij bijvoorbeeld nabestaanden, mensen die het overleven, hun naasten, vrienden, familie, buren en werk- en opdrachtgevers is enorm groot.

De moorden op Linda van der Giesen, toevallig ook uit Zevenbergen, en Hümeyra uit Rotterdam versterkten mijn voornemen alleen maar. Ook daar is veel misgegaan, maar zij kunnen het helaas niet meer navertellen.

Daar kwam nog bij, dat ik in die tijd merkte dat veel mensen in mijn omgeving moeite hadden om te horen dat ik was gestalkt en slachtoffer was geworden van een zeer gewelddadige aanval. Kennelijk rust er nog altijd een groot taboe op geweld door (ex-)partners.

Verstaan

“Je moet het er maar niet over hebben”, kreeg ik meerdere malen te horen. Of er werd me rechtstreeks te verstaan gegeven dat het vast en zeker ook deels mijn schuld moest zijn geweest. “Waar er twee vechten, hebben er twee schuld.” Dat soort onzin. Al werd het niet altijd hardop in mijn bijzijn uitgesproken, het was volkomen duidelijk dat sommigen dat dachten.

Zulke vooroordelen heersen overal. Ook bij medewerkers van politie, justitie en hulpverlening. Waarden en overtuigingen, dus ook vooroordelen, die bewust en onbewust het (professioneel) handelen van mensen beïnvloeden.

Nog groter is het taboe om als (potentiële) stalker te praten over wat je aan het doen bent. Ooit al eens iemand horen zeggen tegen jou als vriend, familielid, buurman of collega: “Ik kan het niet verdragen dat ze het heeft uitgemaakt, en ben haar nu aan het stalken?”

Ervaringen

De afgelopen jaren heb ik diverse malen mijn ervaringen met stalking meegenomen in mijn lezingen en trainingen, zoals op de Safety Dag van de Koninklijke Landmacht in 2019. De enorm positieve reacties die ik steeds krijg, inspireerden mij nog meer om mijn levens- en werkervaringen in te zetten om stalking en (ex-)partnergeweld meer op de agenda te krijgen. Het taboe moet eraf, is mijn motto. Want alleen als dat doorbroken wordt, kunnen er ècht stappen gezet worden op preventiegebied.

De komende tijd schrijf ik elke zes weken voor FemkeFataal over mijn ervaringen, vanuit mijn achtergrond als gedragsveiligheidskundige en coach. Zo wil ik zaadjes planten voor een betere toekomst op dit gebied. Die toekomst begint nu.

Meer over stalking:

*Wil je meer lezen over stalking en ex-partnergeweld? Op deze website kun je talloze artikelen en columns over die onderwerpen terugvinden.

Zo schreven recherchepsychologen Cleo Brandt en Bianca Voerman onder meer over hun frustraties bij stalkingszaken met fatale afloop, over coercive controle, risicotaxaties, stalking door een onbekende, het gegeven dat een contactverbod een lik-op-stuk-beleid vereist en het feit dat stalking het zelfbeeld van slachtoffers ernstig ondermijnt.

Advocaat Bo Maenen benoemde het feit dat slachtoffers van stalking vaak als dader worden gezien. Oud politie-deskundige Marcel Tiehuis waarschuwde vorig jaar dat de aanpak van stalking nog lang niet afdoende is. Privédetective Herma Kluin schreef over een stalkingdrama dat liefst acht jaar lang duurde en waarbij de dader zelfs explosieven gebruikte.