Op 13 juli 2014 parkeerde mijn vriend, tevens de vader van onze zoon, zijn auto achter ons huis. Een paar seconden later opende een schutter met een automatisch wapen het vuur op hem. Mijn vriend had geen schijn van kans. Kort erna bleek dat de dader zich had vergist. Zijn beoogde doelwit reed in een auto van hetzelfde merk en was vlak voor mijn partner thuisgekomen. Een ‘vergismoord’, wordt de aanslag op mijn vriend genoemd.
Ooit schreef ik deze tekst op mijn website. Nog elke keer als ik die regels teruglees, heb ik het gevoel dat dit verhaal niet over mij gaat. Dat het niet gaat over mijn vriend. Dat het niet gaat over de vader van onze zoon.
Maar dat gaat het wel.
Ondertussen zijn meer van zulke misdrijven gepleegd. Meer vergismoorden. Waar we eerder onze schouders ophaalden bij nieuwsberichten over liquidaties, doen we dat nu als vergismoorden in het nieuws komen. Althans, zo lijkt het voor mij soms. Alsof mensen het normaal zijn gaan vinden. Alsof zulke zaken bij het leven horen.
Ik kan je verklappen: dit is niet normaal. Het mag niet zo te zijn dat je partner ‘per ongeluk’ om het leven wordt gebracht. We moeten zulke misdrijven al helemaal niet accepteren als een feit. Daar maak ik me als nabestaande graag hard voor.
De komende maanden schrijf ik op Femke Fataal een column over mezelf, over Stefan en over mijn leven na deze vergismoord.
Mijn naam is Janke Verhagen. Ik ben 37 jaar jong en moeder van een zoon van zeven. Ik werk als spreker en tekstschrijver maar weet nog steeds niet wat ik wil worden als ik later groot ben. En ik ben weduwe. In de media ben ik vaak omgeschreven als de ‘weduwe Eggermont’. Een titel die ik tegen wil en dank heb gekregen en natuurlijk helemaal niet had willen hebben.
In 2014 woonde ik samen met Stefan en onze prachtige zoon in Amsterdam-Oost. We hadden een klein, maar heerlijk appartement op de begane grond. Onze tuin was net zo groot als ons huis. We zaten daar vaak met z’n drietjes te genieten.
Ik had een fulltime baan als manager bij de overheid. Stefan werkte parttime en kon zodoende veel tijd doorbrengen met onze zoon. Daar genoten ze allebei met volle teugen van. Ik ken maar weinig vaders die zó enthousiast en actief betrokken zijn bij de opvoeding van hun kinderen. Heel stiekem was ik af en toe best jaloers op de band die Stefan en onze zoon hadden opgebouwd.
In juli 2014 gingen we als gezin op vakantie naar Spanje, het geboorteland van Stefan. Zijn Spaanse achtergrond kwam er vaak aan het oppervlak. Stefan had een enorm temperament. Heel leuk, maar soms ook erg vermoeiend, als ik eerlijk ben. We verbleven drie weken in Torrevieja aan de Costa Blanca waar we ons onderdompelden in de Spaanse cultuur. Veel eten, naar het strand en middagdutjes doen.
Op een donderdag keerden we terug naar Amsterdam. Twee dagen later was Stefan dood. Vermoord. Per ‘vergissing’.
Mijn leven stond volledig op zijn kop. Van voren wist ik niet meer dat ik van achteren leefde. Hoe moest ik in vredesnaam verder? Hoe moest ik alleen ons kind opvoeden? Hoe kon ik ervoor zorgen dat er recht werd gedaan aan de zinloze dood van Stefan?
Nu, ruim vijf jaar later, heb ik nog steeds niet alle antwoorden op mijn vele vragen. Zou ik die ooit krijgen? Vast niet. Maar erg vind ik dat niet meer. De afgelopen vijf jaar heb ik geleerd dat ik veel sterker ben dan ik ooit had kunnen vermoeden. Ik besef nu dat ik zelf de keuze kan maken hoe ik de rest van mijn leven ga invullen. Ik weet ook dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn geluk.
De komende maanden neem ik je mee op de reis die ik in vijf jaar tijd heb afgelegd. Met mooie, maar ook enorm moeilijke momenten. Reis je met me mee?