Regelmatig komt bij de politie een zedenzaak in combinatie met een ander type delict binnen. Daarbij valt te denken aan huiselijk geweld (dit gebeurt best vaak), diefstal met geweld of zware mishandeling.
In de volgende zedenzaak ging het, zo zouden we later ontdekken, eveneens om een vorm van oplichting via internet.
Een meisje van dertien, Nadine*, stapte samen met haar moeder onze verhoorkamer binnen. Zij schoorvoetend, haar moeder als een wervelstorm.
Moeder was in alle staten. Nadine was vanaf een winkelcentrum ontvoerd door een stel jongens, vertelde ze. Daarna was haar dochter aangerand door de groep en door een van de jongens uiteindelijk zelfs verkracht. Nadine was er in binnengekomen mails mee bedreigd, was het verhaal.
Brommers
Het misdrijf zou op een wilde tocht met brommers zijn gevolgd. De verkrachting was in de bosschages gebeurd waarbij haar dochter letterlijk door het slijk was gehaald, werd ons verteld.
We gingen direct aan de slag. Dat hield in dat we de exacte route en de plaats delict naliepen op mogelijke getuigen en op camerabeelden.
Het onderzoek duurde enkele weken en was lastig. Het werd nog eens extra bemoeilijkt door Nadines moeder die elke dag met ons belde of mailde. Het bleek dat de vrouw haar eigen onderzoekje had ingesteld. Steeds weer kwam zij met dingen die volgens haar belangrijk waren, zoals het type brommers waarop de jongens volgens haar hadden gereden. Haar roep om haast te maken met het oplossen van de zaak werd voortdurend dwingender. Nadine ging er volgens haar helemaal aan onderdoor.
Benauwender
De claim die deze vrouw op ons legde, werd benauwender. Hadden we dan echt nog niemand op de korrel als dader met alle informatie die zij al had aangedragen, was haar, voortdurend terugkerende en verwijtende vraag.
Het had weinig zin om de moeder uit te leggen dat wij altijd van ‘een verdachte’ spreken. Ik trachtte me en passant voor te stellen hoe deze vrouw in haar beroep als mediator zou optreden. Ging dat eveneens gepaard met zoveel dwang?
De tijd verstreek. In zaken met jongeren – ongeacht of zij slachtoffer of verdachte zijn – kan het handig zijn om een onderzoekje in te stellen op hun school. Zo ook in dit dossier waarbij we al snel meer wetenswaardigheden over Nadine te horen kregen.
Decorumverlies
Ook over haar moeder, trouwens. De vrouw bleek zich herhaaldelijk op het schoolplein te hebben vertoond. Aldoor luider en met toenemend misbaar had zij daar aandacht gevraagd voor het misbruikverhaal van haar dochter. Dat hield echter gelijk tred met decorumverlies: ze was er steeds minder chic door geworden.
Ik herkende die ontwikkeling toen Nadines moeder bij ons op het bureau was langsgekomen. Haar eerst zo mooi opgestoken haren hingen verwilderd om haar gezicht.
De ontknoping van dit dossier liet vanaf dat moment niet lang meer op zich wachten. Ik kreeg een telefoontje van mijn collega van de districtsrecherche over de aan Nadine verzonden dreigmails. De collega’s hadden ontdekt dat de tiener de mails zelf had gefabriceerd en naar haar eigen mailadres had gestuurd.
Schaamrood
Met het schaamrood op de kaken had het meisje dat beaamd. Dat hield tevens in dat er geen sprake was geweest van aanranding of verkrachting. Ik kreeg het gevoel dat Nadine weleens verliefd kon zijn op de hoofdpersoon, de jongen die zij onterecht tot verdachte van verkrachting had gebombardeerd. In Nadines verbeelding had deze jongen haar ‘uitverkoren’.
Een tijdje ging ik ervanuit dat moeder naar ons toe zou komen, al dan niet met Nadine in haar kielzog. Ik had verwacht dan van haar te horen dat ze was beetgenomen door haar dochter en dat zij het toch mis had gehad… Een verontschuldiging vanwege haar bejegening aan ons adres was wel op zijn plaats geweest, vond ik.
Ik had beter moeten weten. We hebben Nadine en haar moeder niet meer teruggezien.
*Vanwege de privacy van het meisje is de naam ‘Nadine’ gefingeerd.
Nieuwsgierig naar andere columns van Marjan? Lees ook haar bijdrage over de valse aangifte tegen een docent.