Soms weet ik echt niet hoe me dat is gelukt.
Ik ben Lucinda van de Ven. Veertig jaar oud, getrouwd met Peter, eigenares van een prachtige field trial labrador, revalidatiearts en nabestaande.
Op 1 oktober 2002 werd mijn zus Nadia van de Ven op 25-jarige leeftijd vermoord door haar huisbaas Pascal Jacob F. Van dichtbij schoot de dader Nadia op die fatale dinsdag in Utrecht, even voor negen uur in de ochtend, dood met een Uzi-machinepistool.
Pascal Jacob F. heeft nooit willen uitleggen hoe hij dat automatische wapen heeft kunnen bemachtigen. Omdat hij in dienst was en gelegerd was in een kazerne in Ede, wordt vermoed dat hij de Uzi daar heeft gestolen. Zulke zware wapens zijn immers niet zomaar verkrijgbaar. Het ministerie van Defensie heeft echter nooit van zich laten horen. Terwijl ik dat departement impliciet verantwoordelijk hou voor de dood van mijn zus.
Verbroken
Nadia kwam om het leven door vijf kogels die Pascal van dichtbij op haar afvuurde. Mijn zus heeft haar levenseinde letterlijk zien aankomen. De vriendin die ze op dat moment aan de telefoon had, hoorde Nadia nog net ‘goedemorgen’ zeggen. Daarna klonk er een keihard geluid en werd de telefoonverbinding verbroken.
Omdat de dader nooit heeft bekend en zijn kiezen op elkaar hield, moet ik het doen met een door de recherche geschetst scenario van de gebeurtenissen. Dat ziet er als volgt uit.
Mijn zus liep al bellend de trap af. Onderaan de trap wachtte Pascal haar op, met zijn Uzi in de aanslag. Pascal wist dat de twee huisgenoten van Nadia niet meer thuis waren en dat hij vrij spel had.
Nadia heeft haar rechterhandpalm tegen de loop van de Uzi gezet in de naïeve veronderstelling dat ze Pascal nog van gedachten kon veranderen. Hij schoot echter door haar hand heen. De eerste kogel belandde in Nadia’s schoudergewricht.
Vervolgens zette Pascal de loop van het machinepistool op Nadia’s rechterslaap en vuurde toen een fataal schot af. Hierna heeft hij haar lichaam van de gang naar zijn appartement gesleept, om daarna nog eens drie kogels door haar hoofd te schieten.
Excuses
Alle kogels waren gestolen bij Defensie. Ook dat was blijkbaar geen reden voor een excuses van de zijde van de Nederlandse staat.
Pascal heeft in de nacht die volgde bij zijn ouders aangebeld. Hij heeft zijn vader en moeder verteld dat hij mijn zus had omgebracht. Pascals vader heeft vervolgens duizend euro gepind waarmee zijn zoon met de trein naar Polen kon vluchten.
Vier maanden later werd de moordenaar van mijn zus gearresteerd. Hij bleek toen al ruim twee weken terug in Nederland te zijn. Pascal zat ondergedoken bij zijn ouders toen hij werd opgepakt.
Vanwege het vele, overtuigende bewijsmateriaal veroordeelde de rechtbank Pascal in februari 2004 tot levenslang. In die tijd was dit een uniek vonnis. De rechters noemden de moord op Nadia een ‘executie’ en beoordeelden het bewijs als ‘sluitend en onomstotelijk’. Om die redenen en vanwege het leed dat ons als nabestaanden was aangedaan, vonden de rechters levenslange gevangenisstraf gerechtvaardigd.
Helaas oordeelde het gerechtshof van Arnhem tijdens het hoger beroep in mei 2005 anders. De straf voor Pascal is toen verlaagd naar twintig jaar cel en tbs met dwangverpleging.
Behandeling
Pascal Jacob is inmiddels al zo ver gevorderd met zijn tbs-behandeling, dat hij zelfstandig woont in Venlo (zónder 24-uurs toezicht van zijn behandelaren) op circa dertig kilometer van De Rooyse Wissel, de tbs-kliniek waar hij onder behandeling staat.
Ik vind het een doodenge gedachte dat deze koelbloedige moordenaar die nooit enig inzicht in zijn daden heeft getoond, nu zo veel vrijheden heeft.
In mijn columns op Femke Fataal maak ik je de komende tijd deelgenoot van de vele verbijsterende gevolgen die de moord op mijn zus teweegbrachten in mijn leven. Ook vertel ik je over mijn zoektocht naar het vinden van een acceptabele balans tussen leven en overleven. Bovendien wijd ik de komende tijd uit over mijn missie om de positie van nabestaanden van een levensdelict te verbeteren.