De nacht dat mijn partner Stefan werd vermoord, moest ik opeens naar het politiebureau. Ik had net te horen gekregen dat het inderdaad Stefan was die onder een laken naast onze kapotgeschoten auto lag.
Samen met mijn zwager zat ik in het halletje van politiebureau IJtunnel. Te wachten en te zwijgen. De agent die ons vergezelde, stelde af en toe een vraag. Ook hij zat om woorden verlegen. Zo zaten we daar een hele tijd stil te zijn.
Adrenaline
Na een tijdje diende zich een meneer aan die me kwam ophalen. Hij stelde zich voor als rechercheur en wilde wat vragen stellen. In mijn beleving was ik uiterst kalm. Het zal geheid de adrenaline geweest zijn die me totaal had overgenomen.
Het verhoor duurde een uur. Geen seconde had ik het gevoel dat ik als verdachte werd behandeld. Fijn. Maar toen ik na het verhoor terug wilde naar mijn zwager, mocht dat niet. Een reden werd niet gegeven. Drie uur lang zat ik vervolgens alleen in een kamertje. Ik heb gesmeekt, ben boos geworden, heb gehuild. Ik wilde naar mijn zwager. En wel nu!
Familierechercheur
Pas in de vroege ochtend kwam er een andere rechercheur bij me. Een familierechercheur. Hij vertelde dat hij mij en de familie zou bijstaan de komende tijd.
Ik haalde mijn schouders op. Ik wilde alleen maar naar huis. Dat ging niet. Er werd me vriendelijk verzocht mijn sleutels in te leveren want er moest een huiszoeking worden gedaan. Gedwee deed ik wat me werd gevraagd. Ik wilde zelf ook dat de politie alles zou uitzoeken. Ga je gang, dacht ik.
De familierechercheur ging mee naar het huis van mijn zwager. Daar kwam zowel de familie van Stefan als mijn familie naartoe. Er meldde zich een tweede familierechercheur die erbij was toen ik eindelijk naar huis mocht.
Bijgestaan
Die hele week (en lang daarna) hebben die twee familierechercheurs mij geweldig goed bijgestaan. Met elke vraag mocht ik bellen. Niets was te gek. Het is, op het moment dat je wereld op zijn kop staat, bijzonder prettig dat er iemand speciaal voor jou is. Hoe gek ook, het gaf een soort rust.
Binnen een dag of twee meldde zich tevens een zogeheten casemanager van Slachtofferhulp Nederland. Waar familierechercheurs zich richtten op de communicatie tussen de politie en mij, was Slachtofferhulp er met name voor mij.
Hulp
De medewerkster van Slachtofferhulp hielp me met de grotere vragen van het leven. De uitvaart. Mijn toekomstige financiën. Psychische hulp voor mij en mijn zoon. Later ging deze hulp over in juridische hulp. Nog steeds zijn zowel de familierechercheurs als de casemanager met mij verbonden. Ook nu nog kan ik deze mensen altijd bellen met vragen.
Een aantal maanden na de moord werd ik verzocht om samen met de moeder en broer van Stefan naar de officier van justitie te komen. Ook de leider van het onderzoeksteam van de politie was er.
De twee vrouwen vertelden ons wat we eigenlijk al wisten. De moord op Stefan was een vergissing geweest. Iemand anders was het beoogde doelwit geweest. Een vergismoord. Beide dames leken erg ontdaan. Net zoals alle andere functionarissen van politie en justitie die ik in die tijd sprak. Precies dát waar zij zo bang voor waren geweest, was werkelijkheid geworden.
Megafoon
Om het onderzoek niet te schaden, bracht justitie niet meteen naar buiten dat het om een vergismoord ging. Ik had moeite om me daar overheen te zetten. Het liefst was ik met een megafoon op de markt gaan staan om mijn verhaal te doen. Ik wilde het wel uitschreeuwen. De belofte dat ik die kans later zou krijgen en dat ik samen met de politie een mediaplan zou maken, heeft ervoor gezorgd dat ik akkoord ging met een tijdelijke radiostilte.
Het mediaplan kwam er. En hoe. Mijn mediatraining kreeg ik van Ellie Lust. Bij elke talkshow waaraan ik deelnam, ging Ellie mee. Werd er bij mij thuis een interview gedaan, Ellie was erbij. Niet alleen met tips, maar vooral om mij aan te horen.
Non-stop
Want over Stefan wilde ik non-stop praten. Bij voorkeur de hele dag. Tegen Ellie, de familierechercheurs, de casemanager, de officier van justitie. Tegen iedereen die ook maar zijdelings bij het onderzoek was betrokken.
Iedereen moest weten wat een geweldige vent Stefan was geweest. En wat een geweldige vader. Ik wilde dat ze wisten voor wie ze dit allemaal deden. Voor wie ik dit allemaal deed. Voor Stefan, en voor niemand anders. Dat was mijn missie.
Nog niet zo lang geleden stuurde Ellie me haar boek op. Daarin schreef ze: ‘Ook ik zal Stefan nooit vergeten’.
Missie geslaagd.
*Lees ook de vorige column van Janke Verhagen!