Mensen vragen me weleens: “Waarom heb je geen bezwaar aangetekend tegen het seponeren van je zaak door justitie?” Aanvankelijk was ik dat wel van plan, maar uiteindelijk heb ik er vanaf gezien. Om voor mij heel duidelijke redenen.
Nadat ik op 5 mei 2013 was aangevallen door mijn ex-vriend, is veel niet gelopen zoals het zou moeten. In eerdere columns op FemkeFataal.nl schreef ik bijvoorbeeld al over sporenonderzoek dat er niet kwam en over het uitleveringsverzoek (vanwege de Belgische nationaliteit en woonplaats van mijn ex) dat pas na maanden werd uitgevaardigd. Mogelijke sporen op zijn en mijn lijf ten gevolge van mijn verdediging waren tegen die tijd allang verdwenen.
Ik was boos en gefrustreerd over de gang van zaken. De uitnodiging – liefst vier maanden na de aanval – van de officier van justitie en de rechercheur die met mijn zaak belast waren, deed goed. “We weten dat hij het gedaan heeft maar we kunnen het niet bewijzen”, vertelden ze me.
Dubbel
Ik zou een brief krijgen waarin de seponering officieel vermeld zou worden. Het voelde dubbel. Aan de ene kant voelde ik me serieus genomen en aan de andere kant hadden we nog veel vragen over de onderzoeken. In de ogen van mijn zus, die mij als advocaat bijstond, en mij had er wel degelijk meer gedaan kunnen worden. Daarom wilde ik ook na de excuses van het OM nog steeds een artikel 12-procedure – een beklagprocedure bij het gerechtshof – starten. Want veranderingen richting een goede gang van zaken bereik je niet met excuses alleen.
Dus wachtte ik op de brief over het sepot. Die kwam echter niet. Inmiddels liep het tegen het einde van het jaar. Op een zakelijke bijeenkomst praatte ik met wat mensen die ik daar ontmoet had. Ineens hoorde ik mezelf praten op een manier die ik niet kende. Ik klonk bitter. Dat was ik nog nooit geweest. En sterker nog: ik wilde dat niet worden.
Bureaucratie
Ik wist waar die bitterheid vandaan kwam: mijn frustratie over de gang van zaken bij politie en OM en het vooruitzicht om na het starten van een artikel 12- procedure mezelf nog lange tijd bloot te stellen aan de bureaucratie van justitie. Een coach die ik goed kende heb ik meteen daarna gevraagd om met me na te gaan of het echt een goed besluit zou zijn om dat bureaucratische gedoe achter me te laten? Zou ik er later geen spijt van krijgen?
Het voelde als een goed besluit: ik heb mijn eerdere intentie om zo’n procedure te starten losgelaten. Zelfs toen ik na bellen met het parket uiteindelijk toch nog de brief kreeg waarin stond dat mijn zaak geseponeerd was door gebrek aan bewijs, ben ik niet van mening veranderd.
Een half jaar nadien was ik weer een keer bij mijn psycholoog voor een emdr-behandeling vanwege wat herbelevingen en vertelde ik haar over mijn beslissing zei ze: “Ga je voor je geluk of voor je gelijk?” Dat was en is voor mij helder. Ik ga voor mijn geluk. Ik weet wie het gedaan heeft en hij weet wat hij gedaan heeft.
Juiste
Inmiddels alweer zo’n acht jaar later voelt het nog altijd goed, al zijn er momenten geweest dat ik me toch weer die vraag stelde: was het wel de juiste beslissing die ik nam? Dat gebeurde met name na berichten over door stalkers omgebrachte slachtoffers zoals Linda van der Giesen en het meisje Hümeyra.
“Maar wat vind jij dan van slachtoffers en nabestaanden die jarenlang blijven vechten voor gerechtigheid?”, wordt me ook weleens gevraagd. Dat is heel simpel: voor al die mensen heb ik groot respect.
Zomaar loslaten wilde ik het niet. Al snel na de aanval wist dat ik iets wilde gaan doen om meer aandacht voor preventie te vragen en het taboe te doorbreken. Stap voor stap ben ik hier inmiddels mee bezig, bijvoorbeeld met deze columns, en dat voelt goed. Het voelt als genoegdoening en als iets goed doen voor anderen.
*Lees ook de vorige column van Annemarie: ‘Nog een klap, ditmaal van de politie.’