In het onderzoek naar de moord op Nicky Verstappen hebben politie en justitie verzuimd om een Limburger te horen die als kind mogelijk ook is aangevallen en met geweld is misbruikt door Jos Brech. Dat terwijl het slachtoffer, de nu 43-jarige Thomas*, in de zomer van 2018 toen Brech nog voortvluchtig was, nota bene uit eigen beweging contact opnam met het onderzoeksteam.
“Ik kreeg destijds van de Limburgse politie te horen dat de prioriteit op dat moment bij het opsporen van Brech lag en dat ik later door de recherche zou worden benaderd voor een getuigenverhoor”, kijkt Thomas terug. “Dat is echter nooit gebeurd.”
Een gemiste kans die de zaak-Nicky Verstappen wellicht beter had kunnen onderbouwen? Dat zal wellicht altijd onduidelijk blijven. Maar de opvallende feiten wijzen uit dat Thomas op zijn minst door de recherche had moeten worden gehoord, beamen recherche-experts en strafrechtdeskundigen tegenover deze website.
Verleden
Eerst enkele gegevens uit een ver verleden. In 1984 vergreep Jos Brech, toen nog woonachtig in Simpelveld, zich aan een destijds twaalfjarige jongen in het buitengebied van Wijlre. Dat gebeurde toen de jongen aan het spelen was met een vlieger die in de knoop raakte. Brech had aangeboden het kind te helpen. Vervolgens had de zedendelinquent zijn slachtoffertje bij het kruis gegrepen en geprobeerd zijn broek los te maken. Dat mislukte.
In 1985 sloeg Brech opnieuw toe in een bos bij Wijnandsrade waar hij een jongen van elf en een jongen van twaalf aanviel terwijl de kinderen met hun klasgenoten in het bos verstoppertje speelden. De Limburger was plotseling achter de jongens opgedoken en had hun geslachtsdelen betast.
Brech werd destijds gepakt, gaf toe dat hij op kleine jongens viel maar ontsnapte aan een veroordeling. De zaken tegen hem werden geseponeerd op voorwaarde dat hij zich liet behandelen. Bizar genoeg kon hij daarna alsnog onbelemmerd aan de slag bij allerlei op kinderen gerichte organisaties zoals het Limburgse ‘Tienerwerk’, scoutingsverenigingen en een peuterspeelzaal.
Nabijheid
Viel ook Thomas kort erna in de directe nabijheid in handen van Jos Brech? De gruwelijke gebeurtenissen rond Thomas werden in die tijd en, naar het zich laat aanzien ook nu, totaal niet serieus genomen door de Limburgse opsporingsdiensten.
“Hemelsbreed gebeurde het nog geen anderhalve kilometer verwijderd van dat bos bij Wijnandsrade”, kijkt Thomas terug. “Donderdag 15 februari 1990. Ik was dertien, woonde met mijn ouders en broer en zus in Hoensbroek. Elke dag ging ik na school een half uur tot drie kwartier lopen met onze hond, een jachthond die veel beweging nodig had.”
Ook die donderdag liep Thomas zijn dagelijks rondje in de richting van het voormalige suikerbieten-laadstation bij Nuth. “Twee doodlopende sporen in een heel afgelegen gebied, vlakbij een fietspad. Ik wandelde er, zoals vaker, op de spoorrails. Een soort spelletje, ik probeerde zo lang mogelijk mijn evenwicht te bewaren en op de rails te balanceren.”
Horloge
Als uit het niets kwam een man op hem af. “Ik had hem helemaal niet gezien, want ik had al die tijd naar de grond gekeken. Opeens stond hij voor mijn neus en vroeg hoe laat het was. Ik keek op mijn horloge en noemde de tijd. Toen wilde hij weer iets weten.”
“Is dat jouw hond?”, zou de man vervolgens aan Thomas hebben gevraagd, terwijl hij op de trouwe, maar weinig waakse jachthond wees die een stuk verderop liep te snuffelen. Thomas had bevestigend geantwoord. Hij werd onmiddellijk daarna aangevallen door de onbekende man.
“Hij greep me hardhandig in mijn kruis”, zegt Thomas die ook nu erg geëmotioneerd raakt bij die angstaanjagende herinnering. “Ik was totaal geen partij voor de man en werd overmand door pijn en een enorme angst.” Zijn aanvaller misbruikte de weerloze Thomas vervolgens met grof geweld en nam daarna de benen.
Schreeuwde
Thomas: “Ik was verschrikkelijk bang. Schreeuwde naar onze hond dat hij moest komen en rende, toen de man was verdwenen, zo snel als ik kon naar huis. Totaal in paniek en in doodsangst. Mijn oudere broer was al thuis en had meteen in de gaten dat het mis was met me. Toen ik vertelde wat er was gebeurd, weet ik nog hoe enorm van streek hij was. Daar schrok ik op mijn beurt weer heel erg van.”
Samen met zijn moeder – die dat dertig jaar na dato bevestigt – deed Thomas een dag later aangifte op het politiebureau in Heerlen. “Ik heb er alle vragen van de politie beantwoord. Ook heb ik verteld hoe de verkrachter eruit zag. Ik zou hem nu, na zo’n lange tijd niet meer kunnen omschrijven. Maar ik weet nog wel dat hij donkerblond haar had.”
Thomas en zijn ouders hebben nadien nooit meer iets van de aangifte gehoord. Er kwam geen enkel vervolg op. Dat ondanks het gegeven dat op steenworp afstand en slechts een paar jaar eerder drie andere jongens ten prooi waren gevallen aan een zedenmisdadiger die politie en justitie hadden ontmaskerd: Jos Brech. Toch kwam er nooit serieus onderzoek naar de verkrachting van Thomas.
Verdrong
Bij Thomas thuis werd in de jaren erna niet of nauwelijks meer over de zaak gepraat. Ook toen hij uit huis ging en een eigen leven opbouwde en een gezin stichtte, verdrong Thomas wat er was gebeurd.
Tot augustus 2018, toen het Openbaar Ministerie in het onderzoek naar de in 1998 gepleegde moord op Nicky Verstappen in de schijnwerpers stapte. Het OM maakte destijds bekend tijdens een dna-verwantschapsonderzoek op de vermoedelijke dader te zijn uitgekomen. De sporen die op het jongetje waren gevonden kwamen overeen met dna van de 55-jarige Jos Brech, een wildkampeerder en survival-liefhebber die al maandenlang vermist werd en vrijwel zeker op de vlucht was geslagen.
Voor Thomas gingen bij het horen van dat nieuws alle seinen op rood. “Toen ik vernam dat Jos Brech bij Wijnandsrade tevens enkele leeftijdsgenoten heeft misbruikt, gingen al mijn nekharen overeind staan. Het toegepaste geweld en de manier waarop doen me denken aan de man die mij heeft misbruikt.”
Zedenrechercheur
Hij greep destijds zijn telefoon en zocht contact met het onderzoeksteam. “Ik werd teruggebeld door ene Iris”, gaat Thomas verder. “Een zedenrechercheur uit Roermond. Ze tekende in grote lijnen mijn verhaal op en zei dat ik zou worden benaderd door het onderzoeksteam in de zaak-Verstappen. Maar dat is nooit meer gebeurd.”
Thomas begrijpt daar niets van. “Eigenlijk is het de tweede keer dat politie en justitie mijn verhaal niet serieus nemen. Ik vind dat teleurstellend en ook verbijsterend. Ik zeg niet dat ik Brech aanwijs. Maar ik heb destijds een signalement van de dader gegeven. Dat moet in het proces-verbaal staan. Bovendien had ik misschien details voor politie en justitie die ook hout snijden in het onderzoek naar de zaak van Nicky Verstappen.”
Fouten
Oud-rechercheur Dick Gosewehr is het roerend met Thomas eens. “Het is inmiddels wel duidelijk dat er veel fouten zijn gemaakt in het onderzoek naar de moord op Nicky. Ik vind het verbazingwekkend dat men de zaak van Thomas in het nieuwe onderzoek heeft laten liggen. Het kan zijn dat het uit 1990 daterende proces-verbaal is zoekgeraakt of is vernietigd omdat de archieven zijn geschoond. Maar dan nog begrijp ik niet dat hij zelfs niet als toenmalig slachtoffer is gehoord.”
Ik legde het verhaal van Thomas vanmorgen ook voor aan strafrechtadvocaat Esther Vroegh die vorige week een column over de zaak-Nicky Verstappen schreef op deze site.
“Het is van het grootste belang dat dit slachtoffer wordt gehoord”, zegt zij. “Bewijstechnisch is de zaak tegen Jos Brech mager, al schreeuwt de aanwezigheid van zijn dna op het jongetje om een uitleg en is zijn verklaring mogelijk leugenachtig. Juist dán is het zaak om eventuele andere casussen door Jos Brech als onderbouwing te kunnen aanvoeren.”
Predator
In de profilering van Brech als een seksuele ‘predator’ die op jongetjes jaagde, kan de getuigenverklaring van Thomas goed passen, benadrukt de advocaat. “We weten dat Brech in 1984 een poging deed en in 1985 kinderen betastte. Als hij in 1990 daadwerkelijk toesloeg bij Thomas, dan is dat een belangrijke invulling van het beeld van de seriedader die steeds gewelddadiger werd en nog eens jaren later een kind om het leven bracht.”
Thomas kan als kind belangrijke details over uiterlijke kenmerken van zijn verkrachter bij de politie hebben aangegeven. “Een ring of een moedervlek, om maar een denkbeeldig voorbeeld te noemen”, vervolgt Esther. “Als die details overeenkomen met Brech – er zit tenslotte slechts acht jaar tussen de verkrachting van Thomas en de moord op Nicky – dan kan dat goud voor politie en Openbaar Ministerie in de zaak-Nicky Verstappen betekenen.”
Zeker omdat het bewijs niet sterk is, past het justitie niet om achterover te leunen en niets met Thomas’ verklaring te doen. “Als ik onderzoeksleider of officier van justitie in deze zaak was, dan had ik alle aanwijzingen uitgespit en deze zaak tot in detail nagetrokken. Onbegrijpelijk en een slechte zaak dat dat niet is gebeurd. Het is bovendien erg slecht voor de verwerking van dit trauma voor het slachtoffer”, zegt Esther.
Aangehouden
Morgen is de laatste zittingsdag in de zaak-Nicky Verstappen. In theorie kan de zaak volgens advocaat Esther Vroegh kortstondig worden aangehouden om alsnog onderzoek te doen naar de zaak van Thomas en het proces-verbaal uit 1990 in de strafzaak tegen Brech te voegen.
Het OM maakt zich er weer eens gemakkelijk vanaf en weigert om uit te leggen waarom Thomas niets meer van het onderzoeksteam heeft gehoord en er niets met zijn verklaring is gedaan. Evenmin wil de woordvoerster kwijt of de zaak een reden kan zijn tot aanhouding van de strafzaak. Het OM zegt dat het ‘vanwege de drukte met de voorbereidingen voor de laatste zittingsdag niet gaat lukken een inhoudelijke reactie te geven.’
*De naam ‘Thomas’ is omwille van de privacy van het slachtoffer gefingeerd.
*Inmiddels ben ik met oud-rechercheur Dick Gosewehr een nieuw onderzoek gestart. Wie werd destijds in de Limburgse mijnstreek ook slachtoffer van een onbekende zedendelinquent? U kunt er hier meer over lezen en u kunt zich uiteraard bij ons melden: contact@femkefataal.nl of gosewehr@ziggo.nl
In de rechtszitting is duidelijk geworden dat Jos nicky heeft gevonden. Dat dit op waarheid berust blijkt uit het feit dat iets dat zijn aandacht trok (rode pyjamabroek vermoedelijk) wel degelijk zichtbaar was vanaf de plek waarvan Jos aangeeft te hebben staan plassen. Op de door het OM getoonde foto is deze amper te zien is, maar de foto is genomen na het vinden van Nicky en Jos heeft verklaard het lichaam te hebben gedraaid. Daardoor is hij minimaal 60-70cm verder naar achteren komen te liggen.
De zogenoemde speekselsporen kunnen ook zweetsporen zijn geweest die zich vermengd hebben met vocht van een ontbindend lichaam en zodoende beide zijde van de kleding zijn ingedrongen. Aangezien Nicky ook nog zo’n 20 uur moet hebben geleefd, is dit alles tezamen eens tijd dat er ook mensen na andere scenario’s gaan kijken dan dat van alleen een pedofiel.
Wel apart leugenachtig verklaring ( hij moest wel , voor de rest bleef tie zwijgen ). Voor vele staat t vast dat hij de dader is . Ook zijn dna hoofdzakelijk op de onderbroek, en z’n zoektermen op internet . Voor mij staat t ook vast dat hij de dader is . Zou wel benieuwd zijn naar de verklaring destijds van ‘Thomas ‘
Ik begrijp uit het verhaal van ‘Thomas’ dat het incident bij hem nog verder ging dan de eerdere incidenten die omschreven worden in ’84 en ’85.
Dat zou dan wel belastend kunnen doorwerken als de manier van… steeds agressiever werd.
Ik begrijp echter niet zo goed waarom partijen het er destijds bij hebben gelaten voor wat het was. Ik ben ook moeder, en ik was voor het politiebureau gaan liggen totdat ze daar iets zouden gaan doen… Want ze hadden aan de hand van een omschrijving en plaats delict toch zeker hun systeem kunnen raadplegen en overeenkomsten kunnen/ moeten zien… op zijn minst gehoor moeten geven aan een dergelijke aangifte!
De foto waarop de rode broek te zien is, is van dichtbij genomen. De afstand tussen de plasplaats van Jos en de vindplaats van Nicky was 73 meter. Daarnaast is uit foto’s van destijds vastgesteld dat begroeing destijd zo hoog was dat Jos (Peter R. de Vries) om een hoekje heeft moeten kunnen kijken. Leugen na Jos? Een bushcrafter (zie YouTube Oakleaf) pedosexueel die een kind dood vind in een gebied van 1.800 hectare en niets doet is een feit. Dat hij obv het dossier een (videoverklaring) theaterstukje opvoerd ook. Zwijgrecht, zwijgrecht, zwijgrecht… 100X zwijgrecht
net als bij Marianne vaatstra, wat ook heel lang duurde heeft men toen besloten een dna onderzoek te doen onder de inwoners in de regio.
Toen bekend werd dat het ook zou gebeuren in de omgeving van waar Jos B woonde. heeft hij toen zonder iets te zeggen (Dat is zijn fout geweest) verzuimd contact te houden met mensen die hem als vermist hadden opgegeven. Omdat hij normaal nooit zolang weg bleef en normaal wel gewoon van zich liet horen. maar het ligt er dik boven op dat hij de bene had genomen om onder de afname van DNA uit te komen.
Forensische specialisten gaan ongelooflijk secuur te werk. vind het daarom ook schandelijk wat de advocaat van B zei dat door de handschoenen het dna verder is verplaatst op Nicky zijn onderbroek.
Vervolgens als je niets te verbergen heb en alleen bang ben vanwege je verleden vertel je juist wat er is gebeurt en niet steeds op je zwijgrecht beroepen want juist voor een kind wil je zoveel mogelijk de waarheid boven water. Deze man is ziek echt enorm ziek. Beter is dat hij schoonschip had gemaakt want dat had ook nog gescheeld in zijn straf die nu boven zijn hoofd hangt. De emotie die hij liet zien was dat ondanks zijn leugens en zwijgrecht begon te realiseren dat hij beter wel had kunnen praten in tegenstelling van wat zijn advocaat hem had geadviseerd. Deze advocaat zat al bij het begin van het proces in het nauw en dan maak je rare sprongen. Een advocaat is er om je te helpen maar wel op een geloofwaardige manier. Dit keer viert het recht een zegen.