Op het moment dat mijn partner Stefan werd vermoord, was onze zoon niet thuis. Hij logeerde bij zijn oma, de moeder van Stefan. Een geluk bij een ongeluk.

Ik had er niet aan moeten denken dat ik die nacht niet naar buiten was gegaan, maar dat er opeens agenten voor mijn deur hadden gestaan. Dat mijn zoon dan wakker was geworden en ik meteen had moeten vertellen wat er aan de hand was.

Dat ik zo alleen het onvermijdelijke uitstelde, realiseerde ik me toen nog niet.

Leeg

De middag na de moord op Stefan was ik eindelijk weer thuis. Het huis voelde leeg. Koud zelfs. Mijn telefoon ging non-stop. Onze zoon was nog steeds bij oma. Hoewel ik hem het liefst de hele dag wilde vasthouden, wist ik ook dat ik niet in staat was om nu voor hem te zorgen.

De beste vriend van Stefan kwam langs, met zijn vrouw. Onze kinderen waren vrienden en op dat moment allebei twee jaar oud. “We willen heel graag deze week voor jullie zoon zorgen, zodat jij van alles kunt regelen en even tot jezelf kunt komen”, zeiden ze.

Het was het mooiste cadeau dat ik die dagen had kunnen krijgen. Dankbaar heb ik aanvaard. Omdat ik zo graag onze zoon wilde zien, besloot ik hem eerst zelf op te halen bij oma en hem naar onze vrienden te brengen.

Geknuffeld

Toen ik die middag binnenstapte bij oma, zat onze zoon een spelletje te spelen op de tablet. Zorgeloos. Geen vuiltje aan de lucht. Mijn tranen wegslikkend heb ik hem geknuffeld. Net zo lang tot hij er genoeg van had. Ik bracht hem naar onze vrienden. Hij was super enthousiast. Logeren! Gezellig.

Wat later reed ik weg bij ze, onze zoon daar achterlatend. Ik heb mijn ogen uit mijn kop gejankt. Ik, de slechtst moeder ooit, liet haar kind achter. Omdat ze niet voor hem kon zorgen. Dat dit op dat moment het beste was wat ik als moeder had kunnen doen, realiseerde ik me pas maanden later.

De dag dat hij weer terugkwam, staat in mijn geheugen gegrift. Ik gun het mijn ergste vijand niet.

Toen hij werd thuisgebracht, sliep hij. Ik kon alleen maar huilen. We hebben hem in bed gelegd en ik ben op de bank gaan zitten afwachten. Uiteindelijk werd hij wakker. Hij rende op me af en ik kreeg een dikke knuffel.

Vraag

Natuurlijk kwam toen de onvermijdelijke vraag: “Waar is papa?”

Ik dacht dat ik goed voorbereid was. Ik dacht dat ik deze vraag wel aankon. Ik had tips gekregen van Slachtofferhulp. Maar niets had me hierop kunnen voorbereiden. Hoe leg je een kind van twee uit dat zijn vader nooit meer terugkomt? Ik hield hem een paar dingen voor.

“Papa is dood en dat betekent dat hij niet meer ademhaalt.”

“Papa is dood en dat betekent dat hij zijn ogen niet meer open kan doen.”

“Papa is dood en dat betekent dat hij nooit meer bij ons terugkomt.”

Onze zoon werd boos. Heel boos. Hij maakte zich van me los en stampvoette. “Ik geloof je niet. Papa is verstopt.” Hij begon te zoeken en trok de kasten open. Zocht achter de gordijnen en dook vervolgens op zijn knietjes om onder het bed te kijken.

Hartverscheurend

Hartverscheurend was het. Dat hij zijn vader niet vond, was voor hem prima. Dan zou hij hem ’s avonds wel zien. Maar ook ’s avonds kwam papa niet thuis. Net zoals de dag erna, en de dag daarna.

Pas toen ik hem na een paar dagen voorlas uit een Nijntje-boekje waarin de oma van Nijntje overlijdt en begraven wordt, vielen er wat kwartjes. “Dus papa ligt onder die mooie steen?”, vroeg hij.

We kletsten wat over de mooie steen. Ik gaf hem een kus. “Welterusten lieverd”, zei ik.

“Slaap lekker mama. En slaap lekker papa onder je mooie steen.”

De vorige column van Janke kun je hier lezen.

Het is 23.00 uur als we klaar zijn met werken. Samen draaien we die nacht piket.

Als ik om 24.00 uur in mijn bed kruip, heb ik er nog geen weet van dat ik een uur later alweer in mijn auto zit.

Ik slaap net als mijn telefoon gaat. We hebben een verkrachting. Het lijkt een ernstige zaak. Ik moet van heel ver komen. Belden ze nu wel of niet? Droomde ik? Een beetje wankel loop ik naar de douche. Ik schiet in mijn kleding die ik een uur geleden had uitgedaan, doe snel een beetje make-up op en spring in mijn auto.

Op bureau hoor ik dat een twintigjarig meisje op gewelddadige wijze is verkracht. Ze ligt in het ziekenhuis.

Inmiddels is mijn collega er ook. We bellen een forensisch arts, een medicus die DNA gaat veiligstellen en een letsel-omschrijving zal maken. Vervolgens pakken we een zedenkit* en rijden naar het ziekenhuis.

Schrik

Op de eerste hulp worden we opgewacht door collega’s van de uniformdienst. “Schrik niet”, zeggen de collega’s. “Het slachtoffer ziet er vreselijk uit. Ze is nauwelijks herkenbaar.”

We zijn wel wat gewend maar als we het gordijn opzijschuiven, kijken we in het vreselijk toegetakelde gelaat van een vrouw. Dat het een heel jonge vrouw is, is zelfs niet meer zichtbaar.

Haar oog zit dicht en is zwaar opgezwollen, geronnen bloed ontsiert haar gezicht. Haar lippen zijn enorm opgezet. In haar haar zien we takjes en bladeren. Haar nagels zijn gebroken en haar voeten zijn zwart van het zand. Dit meisje heeft gevochten voor haar leven. We kijken naar haar identiteitsbewijs. Het is een mooi meisje. Ze lijkt een beetje op Sneeuwwitje. Helaas is ze in een heel slecht sprookje terechtgekomen…

Als we naast haar staan, komen de artsen binnen. Op de scan is te zien dat er bloed in haar hersenen zit. De artsen twijfelen nog of ze het gewonde oog moeten openen om het te kunnen redden. Het blijkt dat de oogkas van het meisje is gebroken.

Anders

In alle jaren bij dit bureau is dit wel een van de heftigste verkrachtingen die we hebben meegemaakt. Meestal gebeuren zulke zedenmisdrijven binnen de relatiesfeer. Deze zaak is anders. Dit is een ‘man uit de bosjes- verkrachting’.

Het was een onbekende man die het meisje tegemoet kwam lopen op het fietspad. Gelukkig zijn er getuigen die mogelijk haar redding zijn geweest.  Zij kunnen iets vertellen over het uiterlijk van de dader.

Stap voor stap reconstrueren we wat er is gebeurd.

Het slachtoffer was een biertje gaan drinken in een kroegje. Het was gezellig geweest. Zo tegen middernacht besloot ze naar huis te fietsen. Het meisje wilde de man die op haar afkwam, voorbij fietsen.

Klap

Toen zij hem passeerde voelde ze een klap. De man riep wat in het Nederlands en duwde het slachtoffer met fiets en al op de grond. Onmiddellijk begon hij op haar in te stompen met zijn vuisten en duwde hij zijn penis in haar mond. Het meisje vroeg hem te stoppen met slaan. Ze zou alles doen wat hij wilde, als hij maar stopte met slaan.

De verkrachter luisterde niet en bleef maar op haar inslaan. Hij scheurde haar kleding, trok haar broek omlaag en probeerde het meisje met zijn penis te penetreren in haar vagina. Ze weet niet of hem dat ook echt is gelukt, omdat ze aldoor vuistslagen moest incasseren.

Er kwamen een paar mensen aangelopen. Een van hen zag de man en riep hard dat hij moest oprotten. De dader koos eieren voor zijn geld en liep door. De voorbijgangers ontfermden zich over het slachtoffer. Op afstand bleef de dader nog even kijken en rende toen hard weg.

Politie en ambulance werden gebeld. De zaak werd groot opgeschaald, zoals wij dat in politiekringen noemen.

Bewezen

In deze zaak is de dader aangehouden en vervolgd voor verkrachting en zware mishandeling. Beide feiten zijn bewezen verklaard. De verdachte heeft zes jaar gevangenisstraf en een geldboete opgelegd gekregen. Ook moet hij het slachtoffer een schadevergoeding betalen.

*Als er sprake is van een verkrachting kan een medisch onderzoek worden uitgevoerd. De arts maakt daarbij gebruik van een zedenkit. Een zedenkit is bedoeld om sporen van de verdachte, zoals bloed, sperma, haren en speeksel, veilig te stellen. Zodra een officier van justitie daar toestemming voor heeft gegeven, wordt de zedenkit vervolgens ingezonden naar het Nederlands Forensisch Instituut. Het NFI probeert uit de sporen een DNA-profiel van de verdachte te halen. Het verkregen profiel wordt daarna vergeleken met de, in een databank opgeslagen DNA-profielen om te kijken of het matcht met een persoon en/of andere zaken.

De eerste column van Sandra en Elisa lees je hier

Stel je de volgende situatie voor. Het is vrijdagavond. Je zit in de auto voor het politiebureau in Capelle aan den IJssel. Naast je zit je vriend een potje te chagrijnen. Hoe ben je hier nu weer beland?

Je vriend en jij lagen toch al zwaar achter op schema. Je had immers eerder een bespreking met een cliënt die onwijs was uitgelopen.

Toen je eindelijk thuis aankwam, excuses stamelend, stonden de tassen al gepakt in de gang. Je partner duwde je een belegd broodje in de hand, snel pakte jij nog wat laatste spullen in.

Met je hoofd was je nog niet bij het jaarlijkse weekendje weg met jullie vriendengroep. Alle zaken die de uren ervoor waren voorbijgekomen en alle dingen die daarin moeten gebeuren, echoden nog in je hoofd.

Los

Toen je eindelijk met je vriend in de auto stapte en wegreed, probeerde je dat allemaal los te laten.

Totdat… je uitgerekend op dat moment die voorkeursmelding binnenkrijgt. Een vaste cliënt die is aangehouden en die jou als zijn advocaat wil.

Je wilt hem niet laten zitten. Dus sta je een half uur later bij het politiebureau. Je belooft je vriend dat het echt niet lang zal duren. Je cliënt wordt immers alleen verdacht van een eenvoudig feit. Bovendien is hij al bekend met de gangbare procedures.

Eenmaal binnen wordt je meteen duidelijk dat de recherche de zaak snel wil afdoen en meteen begint met het verhoren van je cliënt. Daar kun je dan net zo goed even bij blijven, bedenk je je. Niet wetende dat je daardoor pas anderhalf uur en drie vieze automatenkoffies later, weer buiten staat.

Uitgestreken

Je vriend heeft Facebook dan al van voor naar achter en van achter naar voor gelezen. “Is het nu dan écht weekend?”, vraagt hij met een uitgestreken gezicht als je weer in de auto stapt.

Dit is een van de vele situaties waarin ik het werk als strafrechtadvocaat stiekem vervloek.

In mijn vorige column op Femke Fataal vertelde ik je hoe ik in de wereld van de strafrechtadvocatuur ben terechtgekomen. Hoewel ik na afloop van een stage vol goede moed en met overtuiging zelf ook advocaat werd, betekende dat allerminst dat mijn nieuwe leven als raadsvrouw me gelijk als een handschoen paste.

Vooropgesteld: het is een prachtig vak. Maar het is ook een beroep dat grote impact heeft op alle vlakken van je persoonlijke leven. Zoiets is wennen, niet alleen voor jezelf maar ook voor je familieleden en vrienden.

Zo maakte ik gedurende mijn eerste jaar als advocaat alleen het dessert mee van het etentje voor mijn oma’s verjaardag.

Black Friday

Hoe dat kwam? Er móest die dag een brief op de post naar de rechtbank. Toen de tekst klaar was en ik de brief in het centrum van Rotterdam wilde posten, bleken alle postbussen onbereikbaar door de drukte rond Black Friday.

Dik een uur stond ik in de file om het uiteindelijk op te geven en toch naar het restaurant te rijden.

Ik voelde me op twee fronten schuldig. Aan de ene kant waren daar mijn familieleden – aan wie ik veel waarde hecht, maar die niet snapten waarom ik niet gewoon op tijd kon komen. Aan de andere kant was er mijn cliënt en de vraag hoe die brief nu toch op tijd bij de rechtbank kon arriveren.

Uiteindelijk heb ik de brief tijdens het etentje overhandigd aan mijn neef die in de buurt van de rechtbank werkt en die ‘m de volgende ochtend keurig op tijd bij de balie heeft afgegeven.

Je wordt in ieder geval wel creatief van al die uitdagingen!

Gewend

Hoewel zulke situaties zich nog steeds voordoen, ben ik net als mijn omgeving gewend geraakt aan de onvoorspelbaarheid van mijn werk.

Iedereen weet dat ik mijn best doe om overal – op tijd – bij te zijn. De mensen in mijn nabijheid snappen echter ook dat dit soms niet haalbaar is.

Tegenover mijn cliënten ben ik tegenwoordig ook duidelijk: in het weekend ben ik alleen bereikbaar in geval van noodsituaties. Als een cliënt op zaterdag of zondag appt met vragen die geen spoed hebben, stuur ik standaard een bericht terug dat ik pas maandag met antwoorden kom.

In het begin was ik bang dat mijn cliënten dat niet zouden pikken. Maar al snel bleek dat zij echt wel begrijpen dat ook advocaten een leven naast hun werk hebben en dat ook willen houden.

Ik zou niet willen zeggen dat ik de balans nu helemaal heb gevonden, maar er is in ieder geval meer evenwicht dan in het begin.

Daniëlles eerste column lees je hier

Kerstmis 2019. Mijn zus Nadia is inmiddels zeventien jaar geleden om het leven gebracht. Nog steeds vind ik de aanloop naar de feestdagen ontzettend moeilijk.

Juist tijdens die dagen word je er als nabestaande dubbel zo hard mee geconfronteerd dat er een lege stoel is tijdens het diner.

Sommige mensen beweren dat je sterker wordt van veel tegenslagen in het leven. Ik denk dat dat bullshit is. Begrijp me niet verkeerd; ik ben zeker bovengemiddeld veerkrachtig geworden door alles wat ik heb meegemaakt. Dat neemt niet weg dat de moord op mijn zus ook mijn achilleshiel is. Intens verdriet meemaken heeft helaas vaak tot gevolg dat nabestaanden eenzaam worden.

Praten over verdriet is een vaardigheid waarin bijna niemand echt goed is. We voelen ons er ongemakkelijk bij.

Willekeurig

Ik heb gemerkt dat sommige mensen liever niet geconfronteerd willen worden met de details over de moord op mijn zus. Nadia is zo volkomen willekeurig door het noodlot getroffen, dat mensen heel goed beseffen dat dit enorme leed ook hun of hun dierbaren had kunnen overkomen.  

De angst voor zulk leed, inclusief het aanhoren van de gruwelijke facetten van een moord, maakt dat er mensen zijn die met een steeds grotere boog om je heen lopen.

Mensen vinden het soms moeilijk om mij aan te spreken. Als ze me zien, hebben ze niet de moed om rechtstreeks te vragen hoe het gaat.

Sommigen sturen, vrijwel altijd op een totaal onverwacht moment, nog wel een berichtje via sms of WhatsApp waarin wordt geïnformeerd naar mijn toestand. Zo’n gemakzuchtig berichtje is waarschijnlijk een manier om ‘op veilige afstand’ toch iets van interesse te tonen.

Interesse

In het begin ervaarde ik vragen via WhatsApp nog als oprechte belangstelling. Tot het moment waarop ik besefte deze mensen helemaal niet zo oprecht zijn. Bij échte interesse hadden zij immers tijd vrijgemaakt om mijn verhaal aan te horen.

Ik herinner me dat ik in het eerste jaar na Nadia’s dood vaak dacht dat het antwoord op de vraag hoe het met mij ging, afhing van de tijd die de beller voor mij wilde nemen. Bovendien verwacht iemand die zo’n vraag stelt bepaald niet altijd dat je er ook daadwerkelijk op ingaat.

Wat wil je dan als nabestaande graag kwijt? Je wilt vertellen dat je worstelt met de feestdagen. Dat de gezellige familieactiviteiten waarmee je op tv en in verhalen van collega’s wordt geconfronteerd, maken dat je je extra eenzaam en verdrietig voelt in het gemis van je dierbare.

Machteloosheid

Maar als je als rouwende zo’n direct antwoord geeft, merk je al snel dat veel toehoorders daar een ongemakkelijk gevoel bij krijgen. Zij worden dan geconfronteerd met hun eigen gevoelens van onvermogen en machteloosheid.

Vaak gaan mensen vervolgens driftig op zoek naar woorden van troost. Woorden die jouw leed moeten verzachten en zelfs relativeren. In die zoektocht ontdekt je toehoorder dat er eigenlijk geen woorden zijn die recht doen aan jouw intense gevoelens van verdriet, rouw en machteloze woede. Bovendien, ongeacht wat zij zeggen, de oorzaak van het verdriet verandert niet voor de nabestaande.

De rouwende op zijn of haar beurt, ervaart zo’n reactie, dat snelle op zoek gaan naar relativerende woorden of ongevraagde adviezen, als een miskenning van zijn of haar verdriet.

Wat is dan wel belangrijk voor een nabestaande?

Hulp

Op het moment dat hij of zij geen hulp meer nodig heeft om praktische regelzaken op orde te krijgen, is simpelweg luisteren het belangrijkste wat de omgeving kan doen.

Hoor het verhaal van een nabestaande aan. Blijf luisteren, ook al is dat dagen-, weken- of misschien wel maandenlang. Zelfs als je keer op keer hetzelfde relaas moet aanhoren, blijf dan toch dat luisterende oor bieden. Zelfs als de rouwende misschien gigantisch onredelijk is.

Ga alsjeblieft geen discussie aan maar sla een arm om iemand heen. Benoem dat zijn of haar verdriet ondraaglijk is. Veroordeel de rouwende niet. Probeer evenmin om nabestaanden te redden of te corrigeren. Laat adviezen over wat een rouwende in jouw ogen wel of niet moet doen, achterwege.

Steunen

Iedereen kan een nabestaande steunen. Het enige wat jij ervoor moet doen, is bereid zijn om je eigen gevoelens bij het aanhoren van rouwverhalen open en eerlijk onder ogen te komen.

Benoem ook rustig dat je absoluut niet weet wat je moet zeggen. Zeg dat je je machteloos voelt. Jij kunt de barrière voor een nabestaande van een misdrijf slechten. Rouwenden hebben vaak niet meer de energie om dat voor jou te doen terwijl ze wel nog steeds de behoefte voelen om hun afgrijselijke verhaal met jou te delen.

Het is mijn wens voor 2020 dat iedere rouwende een luisterend oor of een brede schouder mag vinden.

Lucinda’s eerste column staat hier

De meeste mannelijke verdachten die ik als strafrechtadvocaat tegenkom in mijn praktijk hebben een relatie. Hun vrouwen houden zich meestal niet bezig met de zaken van manlief. Ze leven hun eigen leven. Maar minding their own business brengt voor deze vrouwen ook risico’s met zich mee.

Op het kantoor waar ik werkzaam ben, komen we het de laatste tijd steeds vaker tegen: vrouwen van verdachten in een strafzaak die zelf ook worden vervolgd. Wordt er in een afvoerpijp of keukenlaatje een wapen of een partij drugs gevonden, dan worden de dames vrijwel altijd aangemerkt als verdachte. Zij worden dan scherp ondervraagd door de politie over alles wat zich bij hen thuis afspeelde en waarvan zij weet konden hebben.

Het komt vaak voor dat deze vrouwen worden veroordeeld ondanks het feit dat zij verklaren dat zij nergens van wisten en het gegeven dat zij zich niet bemoeiden met de zaken van hun partner.

Verantwoordelijk

De rechtspraak over zulke kwesties is duidelijk. Partners worden geacht te weten wat zich in het eigen huis bevindt en kunnen daarvoor ook verantwoordelijk worden gehouden.

Die onderzoeksplicht gaat ver. Recent stond ons kantoor een jonge vrouw bij die als verdachte van heling was aangemerkt. Haar vriend werd beticht van strafbare feiten en de politie viel hun woning binnen om een onderzoek te doen.

In de garage bij het huis werd een scooter aangetroffen die de politie grondig onderzocht. Toen de scooter vrijwel compleet uit elkaar was geschroefd, kwam aan het licht dat het frame was gestolen en dat bepaalde identificatienummers waren verwijderd.

Onze cliënte liet de politie weten dat ze weleens gebruik maakte van de scooter. Maar ze had, vertelde ze verder, in de verste verte geen idee had dat het frame was gestolen. De rechtbank was onverbiddelijk. Mevrouw had een scooter in haar garage staan, ze kon erover beschikken en ze had onderzoek moeten doen naar de herkomst van de scooter. Volgens de rechter had onze cliënte de scooter uit elkaar moeten schroeven om aan die onderzoeksplicht te voldoen.

Burgemeester

Je zou denken dat dit voor alle vrouwen geldt die een relatie hebben met een man die in aanraking komt met justitie. In augustus werd in de media breed uitgemeten dat de zoon van de Amsterdamse burgemeester Femke Halsema was gearresteerd omdat hij onder meer in het bezit zou zijn geweest van een vuurwapen.

Robert Oey, de echtgenoot van Halsema, nam al snel de verantwoordelijkheid op zich en verklaarde dat hij een onklaar gemaakt vuurwapen in de ambtswoning had verborgen.

Dat zoon en manlief worden vervolgd door het Openbaar Ministerie lijkt iedereen te kunnen begrijpen. De een had een vuurwapen bij zich en de ander had het aangeschaft. Robert Oey is inmiddels ook veroordeeld.

Maar hoe ver strekt in deze zaak eigenlijk de onderzoeksplicht van mevrouw Halsema? Voor het hebben van een vuurwapen in Nederland heb je een vergunning nodig. Ook een burgemeester ontkomt daar niet aan en mag zonder die papieren geen wapen in haar woning hebben. Het OM vervolgt mevrouw Halsema echter niet, ondanks het feit dat ook zij een onderzoeksplicht heeft en geacht wordt te weten wat er in haar huis ligt.

Schijn

Wat maakt deze kwestie dan anders? Het vuurwapen werd in de woning van Halsema gevonden in een lade in de woonkamer. Het feit dat haar zoon het vuurwapen kon vinden, wekt in ieder geval de schijn dat Halsema het ook zelf had kunnen aantreffen.

Halsema zegt zelf dat ze niet afwist van het wapen en daarmee lijkt de kous af. Van mijn cliënte wordt dus verwacht dat zij een scooter demonteert, maar het openen van lades in eigen huis is blijkbaar niet nodig.

De raadslieden in Amsterdam hebben de burgemeester naar aanleiding van het gevonden vuurwapen flink aan de tand gevoeld. Zij vonden dat Femke Halsema verantwoording moest afleggen aan de raad en aan alle Amsterdammers.

Maar waarom gebeurt dat niet? Natuurlijk is het uiteindelijk aan het OM om al dan niet over te gaan tot vervolging van mevrouw Halsema en haar gezin. In het kader van de gelijkheid van verdachten in Nederland denk ik echter dat het goed zou zijn als justitie geen onderscheid zou maken tussen vrouwen van ‘gewone’ verdachten en burgemeesters.

De eerste column van Bo Maenen vind je hier

Terwijl ik terugrijd naar Nederland blijven deze woorden in mijn hoofd hangen. De woorden van een verslagen moeder die ik zojuist heb bezocht. Al negen jaar lang verkeert de Belgische Elza Wevers in onzekerheid over het lot van haar dochter Elke, haar enige kind.

Elke Wevers verdween spoorloos op 9 december 2010 vanuit haar woonplaats, het Belgische Maaseik. Ze was pas 32 jaar oud.

Haar vader René is er duidelijk over: “Onze grootste vijand is op dit moment het systeem.”

Op het huis van het ouderpaar hangt een groot spandoek. ‘Elke is vermoord! Ze willen het niet oplossen. JUSTITIE SCHAAM U’, luidt de tekst, deels in grote letters geschreven.

Foltering

René is boos en verdrietig. Wat hij en zijn vrouw doormaken noemt hij psychische foltering. Sinds Elke op die vroege decemberochtend verdween, zijn haar ouders geen stap verder gekomen in het achterhalen van haar verblijfplaats.

“Het is mensonterend hoe wij zijn behandeld”, vervolgt moeder Elza. “We staan met onze rug tegen de muur. Er zijn belangrijke onderzoeken geweigerd, omdat die geen meerwaarde hadden.”

 “Ons leven is geruïneerd”, hoor ik haar verder zeggen. “Nooit meer voelen wij plezier, we kunnen simpelweg niet meer blij zijn. Op de spaarzame momenten wanneer we er even niet aan denken en om iets moeten lachen, is daar meteen dat knagende schuldgevoel.”

René is ervan overtuigd dat zijn dochter is omgebracht door iemand uit haar directe nabijheid. Een psychopaat in zijn ogen. Er zijn zeven vrouwen die verklaren te zijn aangerand of verkracht door dezelfde man. Bovendien zijn er meer verdachte omstandigheden rond hem, vinden René en Elza.

Frustraties

Het dossier heb ik volledig mogen inzien. Ik begrijp de frustraties. Ook ik kan niet anders dan concluderen dat veel vragen onbeantwoord bleven.  

In de auto blijft Elkes vermissing malen in mijn hoofd. Hoe kan ik haar ouders verder helpen? Aandacht blijven geven aan de vermissing is voor René en Elza in ieder geval enorm belangrijk.

Hun dochter had klasgenoten in Nederland. Het is dus heel goed mogelijk dat er in ons land getuigen zijn die meer weten. Mensen die kunnen helpen bij het oplossen van deze vermoedelijke moord. Ik hoop dat zij zich bij mij willen melden. Voor Elkes ouders is het van levensbelang om te weten wat er met hun dochter is gebeurd.

Een paar dagen later spreek ik met een collega uit België. Ze geeft aan dat er erg veel vermissingen zijn in haar vaderland. Wie zijn daarbij betrokken? Welke belangen spelen mee? Wie weten misschien toch meer over de verdwijning van Elke?

Vermissingen

Afgelopen juni vertrok ik naar Londen. Ik heb daar van de gelegenheid gebruik gemaakt om in de House of Commons – oftewel het Lagerhuis, de belangrijkste kamer van het Britse Parlement – aandacht te vragen voor de vele, wereldwijde vermissingen van kinderen.

Dat zijn er meer dan 250.000 per jaar in Europa.

Het gaat om kinderen die weglopen van huis of om kinderen die door een van de ouders worden ontvoerd. Er zijn ook steeds meer jonge vluchtelingen die verdwijnen tijdens hun reis of vanuit opvangkampen. Ik zal mij blijven inzetten voor zulke zaken.

Met deze column hoop ik een steentje te kunnen bijdragen aan de zoektocht naar Elke. Uiteraard wordt het onderzoek verder voortgezet. De onderste steen moet boven komen, vind ik.

Mijn dank gaat uit naar Elza en René omdat zij hun verhaal met mij deelden en omdat zij akkoord gingen met het publiceren van deze column op Femke Fataal.

Zie hier de eerste column van Herma Kluin